maandag 31 december 2018

Hier moeten we terugkomen!

De afgelopen jaren hebben we al heel wat van de wereld gezien en dan verruim je niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk je horizon. Dat bleek maar weer eens toen we op een avond heerlijk aan het tafelen waren op het strand van Bang Sak tijdens onze afgelopen vakantie in Thailand.

Naast ons zat een ouder Duits koppel. Ik schatte hen achteraan in de zestig. Alhoewel het niet mijn bedoeling was hen af te luisteren kon ik wel het volgende gesprek volgen:
Na hun maaltijd bracht de ober hen een schaaltje fruit:
De vrouw van het koppel: 'We did not order this.' (we hebben dit niet besteld)
De ober: 'This is from us to you' (m.a.w. het is van het huis)
Waarop de vrouw daarna tegen haar man in het Duits zei: 'hier moeten we terugkomen!'

Ik moest toen heel hard mijn best toen om niet te hard te lachen. Uit haar opmerking mocht ik afleiden dat het hun allereerste avond ooit was in Thailand. Je krijgt namelijk in elk restaurant, na elke maaltijd een bordje fruit. Meestal ananas en watermeloen maar soms ook passievruchten en lychees. Ik denk dat ik in de 2 weken Thailand mijn eigen gewicht in ananas heb opgegeten: bij het ontbijt, na de lunch en na het avondeten. Op den duur komt het je oren uit. Gelukkig is ananas zeer goed voor de vetverbranding.

Voorrecht

De ervaring met het Duitse koppel deed me maar weer eens beseffen dat het een groot voorrecht is veel van de wereld te kunnen zien op onze leeftijd, tijdens ons 'actieve' leven en dat we niet moeten wachten tot we met pensioen zijn om van het leven te kunnen genieten. 

En het is ook plezant veel talen te kunnen. Dan kan je stiekem veel verstaan van wat er rond je wordt gezegd. Alhoewel dat soms ook een nadeel is. Er waren heel wat Fransen in het hotel en spijtig genoeg clusteren die allemaal samen omdat ze anders niemand hebben om mee te praten (ze kunnen geen andere taal dan Frans). Als je ligbed op het strand dan tussen Duitsers en Fransen is krijg je een 'overload' aan onnozele prietpraat. En de stank van Franse sigaretten moet je ook maar over je laten komen. Want dat is na petanque spelen blijkbaar nog altijd hun geliefkoosde vorm van ontspanning.

Making romance

Veel leuker was het met de plaatselijke mensen te keuvelen. In een bar op het strand vertelde een Thai ons dat hij houdt van het simpele leven. Hij was al 8 jaar vegetariër en als hij miljonair zou worden was zijn plan het stukje grond dat hij huurde te kopen en er helemaal niets aan te veranderen. Behalve dan een groente-tuintje aanleggen achter de bar. Om te ontspannen vist hij af en toe op het strand. Zijn vriend was net bezig met het vissen op pijlstaartroggen. Wanneer het donker is komen die naar het ondiepe van het strand om 'making romance' te doen onder het zand. Zo leer je nog eens wat. Dus geen avondwandelingen op blote voeten meer in het water.

Tsunami 2004

Als je de tijd neemt om met de mensen te praten kom je heel veel persoonlijke dingen te weten. Vaak ook heel droevig. Voor het hotel waren een paar winkeltjes en in 1 van die winkeltjes ontmoette ik een Nepalees die al 25 jaar in Thailand woont. In 2004 heeft hij de tsunami meegemaakt. Zijn vrouw en 3 jarige dochter waren toen gelukkig op familiebezoek in Nepal. Hijzelf heeft ook veel geluk gehad en was net in het hoger gelegen Phuket toen de golf over het strand kwam.  Hij had vroeg de bus genomen om extra stof te kopen want hij had net een bestelling gekregen om kleren te maken voor een Zweedse familie . Die mensen hebben zijn leven gered maar zijn zelf verdronken. In totaal 14 leden - waaronder ook 3 kleine kinderen - van een familie die elk jaar rond die tijd met vakantie ging in hetzelfde hotel.  Tot een week later hebben ze hun lichamen nog gevonden in de jungle. Herkenning deden ze op basis van kleren en juwelen die ze droegen. 
In het Ban Nam Kham tsunami centrum ten noorden van Khao Lak liggen nog steeds lijken begraven die nooit zijn geïdentificeerd of opgeëist. Dat doet je er dan weer eens goed over nadenken hoe dankbaar je mag zijn voor elke dag van leven.

Rubberplantages

Op een ochtend hebben we met een gids van het hotel een fietstocht gemaakt naar watervallen in de buurt. Onderweg kwamen we veel rubberplantages tegen. Rubber is dan ook een belangrijk exportproduct. Toch mag je al het werk die erbij komt kijken niet onderschatten.

Onze gids Sao vertelde ons dat zijn moeder ook een aantal bomen heeft en 's nacht opstaat  om inkervingen te maken in de boom. Die 'bloedt' dan en geeft zijn vocht af dat wordt opgevangen in een bakje.  De opbrengst van een liter rubber is 16 Thai bath, dat is nog geen halve euro. Daar kunnen we eens over nadenken als we op onze Nike of Adidas sportsloefkes rondlopen.

Aan de watervallen met onze rubberen sportsloefkes aan

zondag 30 december 2018

Het simpele leven

Cocktails 
à volonté
? Daar doe ik niet aan mee

Denk nu niet omdat de vorige blog over Mojito nummer 1 ging dat ik de hele vakantie niets anders heb gedaan dan cocktails gedronken. Mijn quota was 1 dag 1 cocktail de volgende dag geen. Maar dat heb ik niet gehaald. Ik heb soms 2 dagen na elkaar geen cocktail gedronken. Aan de prijzen zal het niet gelegen hebben: tussen 100 en 150 thb voor een cocktail (2,5 a 4 euro).

Smoothies gaan smooth binnen

Een smoothie smaakte me gewoon even veel of zelfs nog beter. Na een paar dagen hadden we de perfecte mix gevonden. Je kon overal naar keuze zelf je vers fruit laten mixen. Mango, passievrucht, appelsien kwam absoluut op nummer 1. Mijn nummer 2 was aardbei, appelsien en banaan al dan niet met limoen, afhankelijk van mijn stemming die dag. Zo simpel is het strandleven in Thailand. Onze enige zorgen waren; op welke strandstoel leg ik mijn handdoek neer en waar gaan we vanavond eten?

Gluten verbod

Doordat ik mezelf sinds enige maanden een glutenverbod heb opgelegd waren veel keuzes snel gemaakt. Op een menukaart kan je meteen hele secties overslagen en van het ontbijtbuffet blijft ook maar 1/3 over. Geen brood, ontbijtkoeken, taartjes, muesli, cornflakes, pannenkoeken, wafels,... En als je dierlijke producten ook wil vermijden zijn bacon, worstjes, kaas, salami en ham ook geen optie. Gelukkig is een Aziatisch ontbijtbuffet veel uitgebreider dan een Europees en staan er veel warme gerechten op het menu. Dus voor mij was het elke ochtend (middag en avond) aardappelen in alle mogelijke vormen en gekookte of gebakken rijst met warme gekookte groenten.
Slechts 1 dag heb ik bij het ontbijtbuffet een stukje bananencake gegeten, 's middags de helft van een klein zakje chips en 's avonds gefrituurde bananen. Dat was teveel van het 'goede'. Het gevolg was een 6 maanden zwangerschapsbuik bij het slapen gaan en hevige krampen. Mijn lesje weeral geleerd.

Running

Een groot voordeel van zo'n beperkt dieet is dat ik voor de eerste keer niet ben bijgekomen tijdens verlof. Het heeft ook wel geholpen dat we bijna elke dag in de gym minstens een uurtje in de weer waren. In totaal 114 km gelopen over 14 dagen vakantie. Het lopen ging om de een of andere reden heel goed bij mij. Ik zat goed in mijn vel. Mijn hartslag was veel trager waardoor ik sneller kon lopen. En ondanks de warmte ging zelfs het lopen op het strand goed.

On the beach

Lopen op het strand hoort erbij tijdens vakantie. Ook al is dat soms lastig als het strand niet vlak is. Het Bang Sak-strand waar we verbleven ging over in het Pak Weep-strand en vervolgens het White beach-strand. Kilometers onbeperkt strand, afhankelijk van het getijde. Tegen half 5 was de zon genoeg gezakt om buiten zonder een zonneslag te kunnen lopen. Dus trok ik erop uit richting Robinson hotel, waar we 2 jaar geleden verbleven toen het nog het Pullman hotel was. Na een paar kilometer moest ik via een omgelegde palmboom een stukje water over en dat ging zonder incidenten. Veel mensen waren er niet op het komende stuk strand. Ook voor een paar kilometer maar een paar kleine restaurants en resorts maar vooral veel oerwoud langs de kust. Heerlijk. Na 5,3 km lopen kocht ik aan een restaurant een flesje water en kon ik gebruik maken van de sanitaire voorzieningen voor 20 thb (0,5 euro). En toen besloot ik terug te lopen omdat het daglicht begon weg te gaan en ik Benjamin niet ongerust wou maken. Een goede keuze, want de zon ging snel onder...

The sky is on fire

Als beloning voor mijn inspanning had ik de meest spectaculaire zonsondergang van heel onze vakantie. Het oversteken van de palmboom in het donker verliep deze keer niet zo goed. Verlies van evenwicht, plons in het (gelukkig ondiepe en propere) water en als gevolg dan toch nog natte loopschoenen. Ai, de zandkant opgeklauterd en 'squash squash' de laatste kilometers ingezet. Over het asfalt en via kleine restaurantjes met de vleermuizen boven mijn hoofd en het geluid van de Andaman zee aan mijn linkerkant. Dankbaar voor weer een mooie dag.

Geen TV nodig

vrijdag 28 december 2018

Met de voetjes in het zand op het strand

De verlossing

Voor wie de vorige blog gelezen heeft, we zijn uiteraard uiteindelijk van het vliegtuig geraakt. Alhoewel ik me elke vakantie bij het zien van de massale zwaarlijvige westerse toeristen op het strand afvraag hoe ze überhaupt 1) in een vliegtuigstoel geraken 2) het daar 15u in uithouden zonder verlies van cruciale bloedtoevoer 3) eruit geraken zonder laserbranders en interventie van de plaatselijke brandweer. Ik voel me met mijn 60 kg al zeer ongemakkelijk op een vliegtuig, hoe moet dat dan als je 160 kg weegt? En stel je voor dat je naast zo iemand zit - en jij zit aan het raam. Dan ben je toch levend gevangen?
En nog zo iets (een puntje van discussie tussen B en mij tijdens deze reis); hoe komt het dat ik moet bijbetalen als mijn valies 4 kg te veel weegt, en iemand met extreme zwaarlijvigheid niet moet bijbetalen voor zijn extra lichaamsgewicht? Blijkbaar een onderwerp waar ook politici en luchtvaartmaatschappijen voorlopig niet uit geraken. Maar laten we het 'licht' houden...

Kruissnelheid

Onze drie uur vertraging werd herleid naar 2,5u omdat de piloten op volle snelheid naar Phuket zijn gevlogen na onze technische interventie. Maar zelfs aan ongeveer 1.000 km/u is 9.003 km nog een hele afstand. Ter info: de omtrek van de aarde op haar breedste punt, dus aan de evenaar, is 40.075 km.

Mojito nr 1

Bij landing was het al 17u, tegen dat we in het hotel waren - dat het verste in het aanbod van Khao Lak is, dus met de nodige tussenstoppen voor andere hotels - ingecheckt en valiezen in de kamer gedropt was het al 21u30. Ik was het punt van de scheurende honger al meermaals gepasseerd. Maar na een Mojito en een lekker Thais gerecht waren al die zorgen vergeten. En dat met de voetjes in het zand op het strand...
De vakantie kon beginnen.

Sfeervolle nachtverlichting van het hotel

Lagom

De eerste ochtend op vakantie is altijd best spannend! Hoe ziet het strand eruit bij daglicht? Wat is er allemaal te krijgen aan het ontbijtbuffet? Hoeveel restaurantjes zijn er in de buurt? Wat is de temperatuur van het zwembadwater? De antwoorden op die vragen waren fantastisch/ meer dan genoeg/meer dan genoeg/meer dan genoeg. Oftewel 'lagom' op zijn Zweeds gezegd.

Beachbar naast hotel
Alles is goed

Hangmat leestijd
Spieter, spatter, spetter

dinsdag 25 december 2018

Ready for take off?

En we zijn weer terug!

Na twee weekjes Thailand zijn onze zonnebatterijtjes genoeg opgeladen om de rest van de Zweedse winter aan te kunnen. Alhoewel we echt niet mogen klagen over deze winter. Vandaag was het 5 graden en bijna geen wind. We hebben langs de zee een wandeling gemaakt en ik moest zelfs mijn muts en handschoenen uitdoen omdat ik het te warm had. En omdat het een heldere dag was hadden we zonlicht tot bijna half 4.

Slechte start

Het was alweer de 6e keer dat we naar Thailand gingen. Deze keer naar Khao Lak (daar waren we 2 jaar geleden ook al). Onze reis is zeer slecht begonnen. We waren nog maar pas opgestegen en kregen een Zweedse mededeling over de speaker, waar we niet veel van verstonden - typisch op een vliegtuig. Om eerlijk te zijn besteed ik meestal niet veel aandacht aan de mededelingen tijdens een vlucht, vaak gaat dat over de veiligheidsprocedures (waar je in geval van een echte crash niets aan hebt) of over het taksvrije shoppen dat je aan boord kan doen.


Retour

Toen ik op mijn tv-scherm zag dat ons vliegtuig ineens van richting was veranderd en weer naar Gothenburg aan het vliegen was, begon ik toch wel ongerust te worden. Toen een steward passeerde sloegen we hem aan de haak en vroegen om een uitleg. Blijkbaar was er een waterklep stuk waardoor er geen water in de wc's was en moesten we terugvliegen om die te laten maken. Raar, want de wc's op een vliegtuig worden met luchtdruk leeggezogen en niet door water door te trekken. Water is er alleen om je handen te wassen. 'Misschien is er meer aan de hand', opperde Benjamin, 'en zeggen ze dat om ons kalm te houden'. Oh great, we're all going to crash and die....

Onze vlucht zou sowieso 11u duren. En als er iets is waar ik een hekel aan heb zijn het lange vluchten  in een oncomfortabele, rechtopstaande stoel met veel te weinig beenruimte in een kleine, stinkende, lawaaierige cabine. Ik kan ook geen minuut slapen op een vliegtuig - eigenlijk nergens anders dan in een bed. Zelfs een lichte slaappil heeft geen effect op mij. Dus toen ik het vliegtuig zag terugkeren zonk de moed me in de schoenen. Na het landen mochten we gelukkig op het vliegtuig blijven en moesten we wachten op een technieker en toen die zijn werk had gedaan konden we met 3 uur vertraging aan de 2e poging beginnen.

Klep houden

Gelukkig werkten toen alle kleppen. Als compensatie en misschien ook wel om ervoor te zorgen dat wij onze 'klep' zouden toe houden, mochten we gratis van het entertainment systeem gebruik maken (films en muziek) en was ons drankje bij het eten gratis. Dat eten kregen we trouwens om half 2 's nachts. Ik had dringend nood aan wat calorieën want had die dag een duurloop van 15 km gedaan (om moe te zijn en misschien te kunnen slapen op het vliegtuig) en  veel te weinig gegeten (vanwege stress). Maar een vliegtuigmaaltijd is niet echt gourmet, dus na een uur of twee had ik weer een scheurende honger. Mentaal heb ik toen mezelf een schop onder de kont gegeven en de zeer belangrijke nota gemaakt om in het vervolg bij een lange vlucht snacks mee te nemen.


Belangrijkste maaltijd van de dag

Op de een of andere manier ben ik de komende 8 uren doorgekomen tot het tijd was voor het ontbijt. Daar keek ik zoooooo naar uit. Ik had zo'n honger dat ik m'n mini kussen wel had kunnen opeten. In de ontbijtbox zat 100 ml appelsiensap, 5 blokjes fruit, 4 vierkante centimeter kaas en hesp en een blaadje sla. In totaal 189 kcal? Om maar wat te zeggen. De broodjes kwamen een paar keer voorbij aan een torpedosnelheid. Je moet goed uitgeslapen zijn om iets te krijgen van de voorbijstuivende stewardessen. Ik had een glutenvrij ontbijt besteld - geen broodjes voor mij - dus vroeg of ik nog een glutenvrije cracker of iets dergelijks kon krijgen. Ah ja, ze dacht dat er nog wel crackers waren. Een kwartier later kwam ze langs met 1 glutenvrije cracker, 50 kcal? Oh boy, mijn dekentje wou ik toen ook in mijn mond proppen.

maandag 3 december 2018

Yoga in de wachtzaal van de dokter

Het leventje gaat hier verder. Ondertussen zijn er alweer een paar bezoeken aan de Vårdcentral gepasseerd. Altijd een belevenis die veel stof tot schrijven oplevert.

Elke keer dat ik ga moet ik heel mijn uitleg opnieuw doen aan een andere persoon. De laatste keer was het zelfs geen dokter maar een verpleegster en eentje in opleiding. Toen ik zei dat ik spijsverteringsproblemen heb en veel van mijn voeding niet opgenomen word door mijn lichaam was de fantastische raad van het stagiaire'ke dat ik meer moet kauwen op mijn eten. Dat zijn zo van die momenten dat je vurig wenst over superkrachten te beschikken die idiote mensen naar de maan kan laseren.

Een vingerprik later kreeg ik te horen dat de dokter mij over een maand zou zien (dat is ondertussen nog niet gebeurd) en dat ik een nummertje moest nemen om in het lab nog eens bloed te laten nemen. (Ik denk dat ik al 5 keer bloed heb gegeven op 2 maanden tijd) Dus daar zat ik dan in de wachtzaal met mijn nummerke en kokende frustraties. Op de tv in de wachtzaal speelde een film over yoga die je vanop je stoel kan doen. Met mijn ver van Zen gemoedstoestand had ik veel zin de tv uit het raam te kieperen laat staan yoga poses aan te nemen. Na een half uur wachten kwam de receptioniste vragen op wat ik aan het wachten was. En informeerde me toen dat het labo al een kwartier gesloten was.

Innerlijk volgde er een vulkaanuitbarsting en op weg naar huis had ik veel zin om mijn stuur op te eten. Gelukkig zijn de autoramen geluiddicht zodat mijn kreten niet in heel Torslanda te horen waren.