maandag 29 mei 2017

Knopen doorhakken

Oef, de beslissing is genomen. We hebben een huis gevonden! In Hällsvik, vlak bij de zee. Een grote supermarkt, winkels, gym en een busknooppunt liggen op slecht 3km afstand. En dat is van groot belang in de wintermaanden! Zodat ik met mijn fiets toch nog ergens geraak. Mijn rijschool blijft ook op fietsafstand (5,5km).

De eigenaars Anders en Jessica zijn super lieve mensen en het klikte meteen. Ze hebben ook dezelfde interesses als wij (joggen, watersport, natuur...). Hun huis is volledig gerenoveerd en in de stijl die we graag zien. Op de koop toe mogen we hun vakantiehuis in Lysekil met kajaks en windsurfgerief gebruiken. Dus het wordt een mooie Zweedse zomer!

zaterdag 27 mei 2017

Huizenjacht

En de huizenjacht gaat nog steeds verder. Tot vandaag begon het meer en meer te lijken op de jacht naar een zeldzame sneeuwpanter. Via het agentschap dat ons aan een woonst zou moeten helpen hebben we slechts 3 huizen gaan bekijken (waarvan eentje dan ook nog door mij gevonden op internet en bij hen onder de aandacht geschoven).

Gelukkig is er dit verlengd weekend wat schot in de zaak gekomen. Onze huisbazin Karin is vanuit de USA in actie geschoten voor ons en heeft een advertentie op het lokaal buurtbewonersforum van Torslanda geplaatst. Daar hebben we al verschillende reacties op gekregen en vanmiddag zijn we naar een huis gaan kijken op 200 meter van hier. Het boterde niet meteen met de huisbaas. Hij wist ons budget via Karin en probeerde het onderste uit de kast te halen. Gelukkig stond zijn huis ons meer aan dan hem en dat is uiteindelijk het belangrijkste. We hoeven niet met hem samen te wonen hé.

Laat ons hopen dat we dit hoofdstuk snel kunnen afsluiten want de tijd begint nu wel te korten... Tegen 15 Juni moeten we iets gevonden hebben want dan gaan we 10 dagen naar Toscane. En eind Juni moeten we uit dit huis. Spannend!

zondag 21 mei 2017

What goes up must come down

We zijn de dag na de halve marathon. Ondertussen hebben we al veel gegeten en gedronken (water) en goed geslapen, want het was nodig de batterijtjes weer op te laden.

Na weken van kwakkelweer en een aantal dagen regen en grijze mist was het gisteren ineens schitterend lenteweer - ietsje te warm en te veel zon om optimaal te kunnen lopen. De sfeer zat er in Göteborg goed in en een gratis tram bracht ons in de buurt van Slottskogen park, waar we zeker niet de enigen waren. Twintig minuten voor de start moesten we ons nog een weg banen naar de Volvo startgroep die wel voor de helft uit Chinezen leek te bestaan. Er was ook een Gentse delegatie van 15 lopers en een fotograaf waar we toevallig middenin stonden bij het aanschuiven. Wel leuk om opeens Vlaams te horen.

Na een opwarmingssessie, aangegeven door 3 fitnesscoaches, en flink aan meegedaan door heel de startgroep, begon de race. De Volvo pacers stonden op de eerste rij en het duurde een paar minuten voor we die hadden ingehaald. Eigenlijk heb ik vanaf het begin te hard gelopen om bij hen te geraken. De eerste kilometers gingen goed en ik dacht 'als ik me zo blijf voelen ga ik mijn doel halen!'. Het tempo van 10,6 km/u voelde trager aan dan tijdens mijn trainingen. Maar dan... na een 5 tal kilometers (mijn tijd 27 min 38 sec) de eerste brug waar we over moesten en dat was toch wel even naar adem happen. Gelukkig kwam erna de afdaling *because what goes up must come down* en toen kon ik weer wat adem halen.

Om de 2km was er waterbevoorrading en Benjamin bleef heel de wedstrijd in de weer om mijn flesje bij te vullen en mij dan te komen aanreiken zodat ik steeds kon blijven lopen en geen tijd verloor. Mijn neus zal heel de wedstijd dicht dus naast water aangeven had ik ook regelmatig een zakdoek nodig - ik heb Benjamin zeker zijn bezigheid geven.

Rond kilometer 10 begon ik het lastig te krijgen. Ik voelde me oververhit en tussen de lopers door je weg zoeken kostte ook veel energie. Ik liep toen nog steeds goed op schema. 55 min 37 sec. Rond kilometer 12 moest ik iets trager lopen waardoor de pacers voor de 2 u langzaam op ons begonnen uit te lopen 'daar gaat mijn tijd' dacht ik. Rond kilometer 14 moesten we brug 2 over en ik voelde me zo duizelig dat ik me had voorgenomen op de brug te wandelen, maar toen ik eraan kwam was de helling nog net te doen en ben ik toch langzaam naar boven gelopen. Boven op de brug kon ik de blauwe vlaggetjes van de Volvo pacers nog zien. De helling naar beneden was zalig en duurde lang en toen heb ik me gewoon naar beneden laten gaan. In de afdeling passeerde ik kilometerpunt 15 aan 1u en 25 minuten en 24 seconden. Maar een paar seconden boven mijn droomtijd.

Göteborg is geen vlakke stad. Integendeel, nogal heuvelachtig en dat heb ik gisteren zeer goed ondervonden. De kilometers tussen 15 en 20 waren het lastigste en toen heb ik heel wat trager moeten lopen. Er stonden enorm veel supporters langs de weg. Vooral Avenyn - de hoofdstraat die loopt van de haven tot aan het Kunstmuseum was langs beide zijden volgepropt met toeschouwers. Veel heb ik er niet van kunnen genieten want ik liep ondertussen op een soort automatische piloot en hoopte alleen maar dat ik niet zou flauwvallen. Tussen km 19 en 20 heb ik zelfs eventjes moeten wandelen.

De laatste kilometer in Slottskogen was eindeloos en natuurlijk zat er ook nog een heuveltje bij. Na elke bocht dacht ik dat we er bijna waren, maar neen dus. Op de een of andere manier kon ik toch nog dat beetje energie vinden om te versnellen, ik wou er gewoon vanaf zijn. Finish op 2u 5 min en 17 seconden. Mijn PB tot nu toe. Een banaan, Kexkoekje en wat sportdrank smaakten heerlijk. De 2u zal niet voor deze maand zijn, maar ik geef de moed niet op! Ik ben blij samen met Benjamin een halve marathon gelopen te hebben en het was een leuke ervaring (op het bijna-van-mijn-stokje-gaan na dan). Gisteren was zeker niet mijn laatste halve marathon. Wanneer de volgende eraan komt, lees je later!

PS Foto's van je genomen al lopend zijn nooit flatterend, want de zwaartekracht is niet direct je beste vriend en haalt rare truken uit met je vetmassa's. Dus van alle foto's van me genomen is de bovenste de minst schokkende.

woensdag 17 mei 2017

Göteborgs varvet

Zaterdag is het zover, Göteborg's halve marathon. Na maanden van training is de dag bijna aangebroken. Alleen al eraan denken maakt mij super zenuwachtig - een zeer doeltreffend laxeermiddel. Onze buurvrouw heeft ons haar loopnummer gegeven omdat ze niet zal meedoen. Dwz dat Benjamin en ik nu toch samen gaan lopen in de Volvo startgroep en ik voor een paar uren omgedoopt word tot Maria Hedlund. Er zijn pacers voor tijden van 1.50, 2.00 en 2.10. Ik denk dat ik ergens rond een tijd van 2.05 zal eindigen maar ik zal alles doen wat ik kan om 2.00 te lopen.

De afstand is niet het probleem, ik heb in mijn trainingen 25 km gelopen, maar het is de snelheid van 10,6 km/u volhouden. Ik ben ook een trage starter. Op mijn duurlopen kom ik meestal rond 8km in mijn ritme.

De Varvet is super goed georganiseerd met om de 2 km water en sportdrankbevoorrading en elke km is gemarkeerd. Een van de voordelen van samen lopen met Benjamin is dat hij onze snelheid en tijd in de gaten kan houden dan hoef ik me daar ook al niet druk over de maken, want ik kijk liever naar de weg voor mij dan op mijn horloge.

Ik heb alles gedaan wat ik kon om mij voor te bereiden, maniakaal mijn loopschema gevolgd, het parcours bestudeerd, mijn meest comfortabele loopkleren uitgekozen... En nu is het deze week nog een kwestie van rusten en niet meer lopen. Wat zeer raar is en mij wat zenuwachtig maakt. Stel dat mijn conditie erop achteruit gaat. Alhoewel ik met mijn verstand wel weet dat rust nu nodig is om zaterdag goed te presteren.

Als je mijn uitslag wil weten kan je achteraf altijd eens kijken op
http://goteborgsvarvet.r.mikatiming.de/2016/?lang=EN&pid=startlist
Maar dan wel op de naam Maria Hedlund (naam van de buurvrouw).