Hier moeten we terugkomen!

De afgelopen jaren hebben we al heel wat van de wereld gezien en dan verruim je niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk je horizon. Dat bleek maar weer eens toen we op een avond heerlijk aan het tafelen waren op het strand van Bang Sak tijdens onze afgelopen vakantie in Thailand.

Naast ons zat een ouder Duits koppel. Ik schatte hen achteraan in de zestig. Alhoewel het niet mijn bedoeling was hen af te luisteren kon ik wel het volgende gesprek volgen:

Na hun maaltijd bracht de ober hen een schaaltje fruit:

De vrouw van het koppel: 'We did not order this.' (we hebben dit niet besteld)

De ober: 'This is from us to you' (m.a.w. het is van het huis)

Waarop de vrouw daarna tegen haar man in het Duits zei: 'hier moeten we terugkomen!'

Ik moest toen heel hard mijn best toen om niet te hard te lachen. Uit haar opmerking mocht ik afleiden dat het hun allereerste avond ooit was in Thailand. Je krijgt namelijk in elk restaurant, na elke maaltijd een bordje fruit. Meestal ananas en watermeloen maar soms ook passievruchten en lychees. Ik denk dat ik in de 2 weken Thailand mijn eigen gewicht in ananas heb opgegeten: bij het ontbijt, na de lunch en na het avondeten. Op den duur komt het je oren uit. Gelukkig is ananas zeer goed voor de vetverbranding.

Voorrecht

De ervaring met het Duitse koppel deed me maar weer eens beseffen dat het een groot voorrecht is veel van de wereld te kunnen zien op onze leeftijd, tijdens ons 'actieve' leven en dat we niet moeten wachten tot we met pensioen zijn om van het leven te kunnen genieten. 

En het is ook plezant veel talen te kunnen. Dan kan je stiekem veel verstaan van wat er rond je wordt gezegd. Alhoewel dat soms ook een nadeel is. Er waren heel wat Fransen in het hotel en spijtig genoeg clusteren die allemaal samen omdat ze anders niemand hebben om mee te praten (ze kunnen geen andere taal dan Frans). Als je ligbed op het strand dan tussen Duitsers en Fransen is krijg je een 'overload' aan onnozele prietpraat. En de stank van Franse sigaretten moet je ook maar over je laten komen. Want dat is na petanque spelen blijkbaar nog altijd hun geliefkoosde vorm van ontspanning.

Making romance

Veel leuker was het met de plaatselijke mensen te keuvelen. In een bar op het strand vertelde een Thai ons dat hij houdt van het simpele leven. Hij was al 8 jaar vegetariër en als hij miljonair zou worden was zijn plan het stukje grond dat hij huurde te kopen en er helemaal niets aan te veranderen. Behalve dan een groente-tuintje aanleggen achter de bar. Om te ontspannen vist hij af en toe op het strand. Zijn vriend was net bezig met het vissen op pijlstaartroggen. Wanneer het donker is komen die naar het ondiepe van het strand om 'making romance' te doen onder het zand. Zo leer je nog eens wat. Dus geen avondwandelingen op blote voeten meer in het water.

Tsunami 2004

Als je de tijd neemt om met de mensen te praten kom je heel veel persoonlijke dingen te weten. Vaak ook heel droevig. Voor het hotel waren een paar winkeltjes en in 1 van die winkeltjes ontmoette ik een Nepalees die al 25 jaar in Thailand woont. In 2004 heeft hij de tsunami meegemaakt. Zijn vrouw en 3 jarige dochter waren toen gelukkig op familiebezoek in Nepal. Hijzelf heeft ook veel geluk gehad en was net in het hoger gelegen Phuket toen de golf over het strand kwam.  Hij had vroeg de bus genomen om extra stof te kopen want hij had net een bestelling gekregen om kleren te maken voor een Zweedse familie . Die mensen hebben zijn leven gered maar zijn zelf verdronken. In totaal 14 leden - waaronder ook 3 kleine kinderen - van een familie die elk jaar rond die tijd met vakantie ging in hetzelfde hotel.  Tot een week later hebben ze hun lichamen nog gevonden in de jungle. Herkenning deden ze op basis van kleren en juwelen die ze droegen. 

In het Ban Nam Kham tsunami centrum ten noorden van Khao Lak liggen nog steeds lijken begraven die nooit zijn geïdentificeerd of opgeëist. Dat doet je er dan weer eens goed over nadenken hoe dankbaar je mag zijn voor elke dag van leven.

Rubberplantages

Op een ochtend hebben we met een gids van het hotel een fietstocht gemaakt naar watervallen in de buurt. Onderweg kwamen we veel rubberplantages tegen. Rubber is dan ook een belangrijk exportproduct. Toch mag je al het werk die erbij komt kijken niet onderschatten.

Onze gids Sao vertelde ons dat zijn moeder ook een aantal bomen heeft en 's nacht opstaat  om inkervingen te maken in de boom. Die 'bloedt' dan en geeft zijn vocht af dat wordt opgevangen in een bakje.  De opbrengst van een liter rubber is 16 Thai bath, dat is nog geen halve euro. Daar kunnen we eens over nadenken als we op onze Nike of Adidas sportsloefkes rondlopen.

Aan de watervallen met onze rubberen sportsloefkes aan

Het simpele leven

Cocktails 

à volonté

? Daar doe ik niet aan mee

Denk nu niet omdat de vorige blog over Mojito nummer 1 ging dat ik de hele vakantie niets anders heb gedaan dan cocktails gedronken. Mijn quota was 1 dag 1 cocktail de volgende dag geen. Maar dat heb ik niet gehaald. Ik heb soms 2 dagen na elkaar geen cocktail gedronken. Aan de prijzen zal het niet gelegen hebben: tussen 100 en 150 thb voor een cocktail (2,5 a 4 euro).

Smoothies gaan smooth binnen

Een smoothie smaakte me gewoon even veel of zelfs nog beter. Na een paar dagen hadden we de perfecte mix gevonden. Je kon overal naar keuze zelf je vers fruit laten mixen. Mango, passievrucht, appelsien kwam absoluut op nummer 1. Mijn nummer 2 was aardbei, appelsien en banaan al dan niet met limoen, afhankelijk van mijn stemming die dag. Zo simpel is het strandleven in Thailand. Onze enige zorgen waren; op welke strandstoel leg ik mijn handdoek neer en waar gaan we vanavond eten?

Gluten verbod

Doordat ik mezelf sinds enige maanden een glutenverbod heb opgelegd waren veel keuzes snel gemaakt. Op een menukaart kan je meteen hele secties overslagen en van het ontbijtbuffet blijft ook maar 1/3 over. Geen brood, ontbijtkoeken, taartjes, muesli, cornflakes, pannenkoeken, wafels,... En als je dierlijke producten ook wil vermijden zijn bacon, worstjes, kaas, salami en ham ook geen optie. Gelukkig is een Aziatisch ontbijtbuffet veel uitgebreider dan een Europees en staan er veel warme gerechten op het menu. Dus voor mij was het elke ochtend (middag en avond) aardappelen in alle mogelijke vormen en gekookte of gebakken rijst met warme gekookte groenten.
Slechts 1 dag heb ik bij het ontbijtbuffet een stukje bananencake gegeten, 's middags de helft van een klein zakje chips en 's avonds gefrituurde bananen. Dat was teveel van het 'goede'. Het gevolg was een 6 maanden zwangerschapsbuik bij het slapen gaan en hevige krampen. Mijn lesje weeral geleerd.

Running

Een groot voordeel van zo'n beperkt dieet is dat ik voor de eerste keer niet ben bijgekomen tijdens verlof. Het heeft ook wel geholpen dat we bijna elke dag in de gym minstens een uurtje in de weer waren. In totaal 114 km gelopen over 14 dagen vakantie. Het lopen ging om de een of andere reden heel goed bij mij. Ik zat goed in mijn vel. Mijn hartslag was veel trager waardoor ik sneller kon lopen. En ondanks de warmte ging zelfs het lopen op het strand goed.

On the beach

Lopen op het strand hoort erbij tijdens vakantie. Ook al is dat soms lastig als het strand niet vlak is. Het Bang Sak-strand waar we verbleven ging over in het Pak Weep-strand en vervolgens het White beach-strand. Kilometers onbeperkt strand, afhankelijk van het getijde. Tegen half 5 was de zon genoeg gezakt om buiten zonder een zonneslag te kunnen lopen. Dus trok ik erop uit richting Robinson hotel, waar we 2 jaar geleden verbleven toen het nog het Pullman hotel was. Na een paar kilometer moest ik via een omgelegde palmboom een stukje water over en dat ging zonder incidenten. Veel mensen waren er niet op het komende stuk strand. Ook voor een paar kilometer maar een paar kleine restaurants en resorts maar vooral veel oerwoud langs de kust. Heerlijk. Na 5,3 km lopen kocht ik aan een restaurant een flesje water en kon ik gebruik maken van de sanitaire voorzieningen voor 20 thb (0,5 euro). En toen besloot ik terug te lopen omdat het daglicht begon weg te gaan en ik Benjamin niet ongerust wou maken. Een goede keuze, want de zon ging snel onder...

The sky is on fire

Als beloning voor mijn inspanning had ik de meest spectaculaire zonsondergang van heel onze vakantie. Het oversteken van de palmboom in het donker verliep deze keer niet zo goed. Verlies van evenwicht, plons in het (gelukkig ondiepe en propere) water en als gevolg dan toch nog natte loopschoenen. Ai, de zandkant opgeklauterd en 'squash squash' de laatste kilometers ingezet. Over het asfalt en via kleine restaurantjes met de vleermuizen boven mijn hoofd en het geluid van de Andaman zee aan mijn linkerkant. Dankbaar voor weer een mooie dag.

Geen TV nodig

Met de voetjes in het zand op het strand

De verlossing

Voor wie de vorige blog gelezen heeft, we zijn uiteraard uiteindelijk van het vliegtuig geraakt. Alhoewel ik me elke vakantie bij het zien van de massale zwaarlijvige westerse toeristen op het strand afvraag hoe ze überhaupt 1) in een vliegtuigstoel geraken 2) het daar 15u in uithouden zonder verlies van cruciale bloedtoevoer 3) eruit geraken zonder laserbranders en interventie van de plaatselijke brandweer. Ik voel me met mijn 60 kg al zeer ongemakkelijk op een vliegtuig, hoe moet dat dan als je 160 kg weegt? En stel je voor dat je naast zo iemand zit - en jij zit aan het raam. Dan ben je toch levend gevangen?
En nog zo iets (een puntje van discussie tussen B en mij tijdens deze reis); hoe komt het dat ik moet bijbetalen als mijn valies 4 kg te veel weegt, en iemand met extreme zwaarlijvigheid niet moet bijbetalen voor zijn extra lichaamsgewicht? Blijkbaar een onderwerp waar ook politici en luchtvaartmaatschappijen voorlopig niet uit geraken. Maar laten we het 'licht' houden...

Kruissnelheid

Onze drie uur vertraging werd herleid naar 2,5u omdat de piloten op volle snelheid naar Phuket zijn gevlogen na onze technische interventie. Maar zelfs aan ongeveer 1.000 km/u is 9.003 km nog een hele afstand. Ter info: de omtrek van de aarde op haar breedste punt, dus aan de evenaar, is 40.075 km.

Mojito nr 1

Bij landing was het al 17u, tegen dat we in het hotel waren - dat het verste in het aanbod van Khao Lak is, dus met de nodige tussenstoppen voor andere hotels - ingecheckt en valiezen in de kamer gedropt was het al 21u30. Ik was het punt van de scheurende honger al meermaals gepasseerd. Maar na een Mojito en een lekker Thais gerecht waren al die zorgen vergeten. En dat met de voetjes in het zand op het strand...
De vakantie kon beginnen.

Sfeervolle nachtverlichting van het hotel

Lagom

De eerste ochtend op vakantie is altijd best spannend! Hoe ziet het strand eruit bij daglicht? Wat is er allemaal te krijgen aan het ontbijtbuffet? Hoeveel restaurantjes zijn er in de buurt? Wat is de temperatuur van het zwembadwater? De antwoorden op die vragen waren fantastisch/ meer dan genoeg/meer dan genoeg/meer dan genoeg. Oftewel 'lagom' op zijn Zweeds gezegd.

Beachbar naast hotel

Alles is goed

Hangmat leestijd

Spieter, spatter, spetter

Ready for take off?

En we zijn weer terug!

Na twee weekjes Thailand zijn onze zonnebatterijtjes genoeg opgeladen om de rest van de Zweedse winter aan te kunnen. Alhoewel we echt niet mogen klagen over deze winter. Vandaag was het 5 graden en bijna geen wind. We hebben langs de zee een wandeling gemaakt en ik moest zelfs mijn muts en handschoenen uitdoen omdat ik het te warm had. En omdat het een heldere dag was hadden we zonlicht tot bijna half 4.

Slechte start

Het was alweer de 6e keer dat we naar Thailand gingen. Deze keer naar Khao Lak (daar waren we 2 jaar geleden ook al). Onze reis is zeer slecht begonnen. We waren nog maar pas opgestegen en kregen een Zweedse mededeling over de speaker, waar we niet veel van verstonden - typisch op een vliegtuig. Om eerlijk te zijn besteed ik meestal niet veel aandacht aan de mededelingen tijdens een vlucht, vaak gaat dat over de veiligheidsprocedures (waar je in geval van een echte crash niets aan hebt) of over het taksvrije shoppen dat je aan boord kan doen.

Retour

Toen ik op mijn tv-scherm zag dat ons vliegtuig ineens van richting was veranderd en weer naar Gothenburg aan het vliegen was, begon ik toch wel ongerust te worden. Toen een steward passeerde sloegen we hem aan de haak en vroegen om een uitleg. Blijkbaar was er een waterklep stuk waardoor er geen water in de wc's was en moesten we terugvliegen om die te laten maken. Raar, want de wc's op een vliegtuig worden met luchtdruk leeggezogen en niet door water door te trekken. Water is er alleen om je handen te wassen. 'Misschien is er meer aan de hand', opperde Benjamin, 'en zeggen ze dat om ons kalm te houden'. Oh great, we're all going to crash and die....

Onze vlucht zou sowieso 11u duren. En als er iets is waar ik een hekel aan heb zijn het lange vluchten  in een oncomfortabele, rechtopstaande stoel met veel te weinig beenruimte in een kleine, stinkende, lawaaierige cabine. Ik kan ook geen minuut slapen op een vliegtuig - eigenlijk nergens anders dan in een bed. Zelfs een lichte slaappil heeft geen effect op mij. Dus toen ik het vliegtuig zag terugkeren zonk de moed me in de schoenen. Na het landen mochten we gelukkig op het vliegtuig blijven en moesten we wachten op een technieker en toen die zijn werk had gedaan konden we met 3 uur vertraging aan de 2e poging beginnen.

Klep houden

Gelukkig werkten toen alle kleppen. Als compensatie en misschien ook wel om ervoor te zorgen dat wij onze 'klep' zouden toe houden, mochten we gratis van het entertainment systeem gebruik maken (films en muziek) en was ons drankje bij het eten gratis. Dat eten kregen we trouwens om half 2 's nachts. Ik had dringend nood aan wat calorieën want had die dag een duurloop van 15 km gedaan (om moe te zijn en misschien te kunnen slapen op het vliegtuig) en  veel te weinig gegeten (vanwege stress). Maar een vliegtuigmaaltijd is niet echt gourmet, dus na een uur of twee had ik weer een scheurende honger. Mentaal heb ik toen mezelf een schop onder de kont gegeven en de zeer belangrijke nota gemaakt om in het vervolg bij een lange vlucht snacks mee te nemen.

Belangrijkste maaltijd van de dag

Op de een of andere manier ben ik de komende 8 uren doorgekomen tot het tijd was voor het ontbijt. Daar keek ik zoooooo naar uit. Ik had zo'n honger dat ik m'n mini kussen wel had kunnen opeten. In de ontbijtbox zat 100 ml appelsiensap, 5 blokjes fruit, 4 vierkante centimeter kaas en hesp en een blaadje sla. In totaal 189 kcal? Om maar wat te zeggen. De broodjes kwamen een paar keer voorbij aan een torpedosnelheid. Je moet goed uitgeslapen zijn om iets te krijgen van de voorbijstuivende stewardessen. Ik had een glutenvrij ontbijt besteld - geen broodjes voor mij - dus vroeg of ik nog een glutenvrije cracker of iets dergelijks kon krijgen. Ah ja, ze dacht dat er nog wel crackers waren. Een kwartier later kwam ze langs met 1 glutenvrije cracker, 50 kcal? Oh boy, mijn dekentje wou ik toen ook in mijn mond proppen.

Yoga in de wachtzaal van de dokter

Het leventje gaat hier verder. Ondertussen zijn er alweer een paar bezoeken aan de Vårdcentral gepasseerd. Altijd een belevenis die veel stof tot schrijven oplevert.

Elke keer dat ik ga moet ik heel mijn uitleg opnieuw doen aan een andere persoon. De laatste keer was het zelfs geen dokter maar een verpleegster en eentje in opleiding. Toen ik zei dat ik spijsverteringsproblemen heb en veel van mijn voeding niet opgenomen word door mijn lichaam was de fantastische raad van het stagiaire'ke dat ik meer moet kauwen op mijn eten. Dat zijn zo van die momenten dat je vurig wenst over superkrachten te beschikken die idiote mensen naar de maan kan laseren.

Een vingerprik later kreeg ik te horen dat de dokter mij over een maand zou zien (dat is ondertussen nog niet gebeurd) en dat ik een nummertje moest nemen om in het lab nog eens bloed te laten nemen. (Ik denk dat ik al 5 keer bloed heb gegeven op 2 maanden tijd) Dus daar zat ik dan in de wachtzaal met mijn nummerke en kokende frustraties. Op de tv in de wachtzaal speelde een film over yoga die je vanop je stoel kan doen. Met mijn ver van Zen gemoedstoestand had ik veel zin de tv uit het raam te kieperen laat staan yoga poses aan te nemen. Na een half uur wachten kwam de receptioniste vragen op wat ik aan het wachten was. En informeerde me toen dat het labo al een kwartier gesloten was.

Innerlijk volgde er een vulkaanuitbarsting en op weg naar huis had ik veel zin om mijn stuur op te eten. Gelukkig zijn de autoramen geluiddicht zodat mijn kreten niet in heel Torslanda te horen waren.

Excuses aanbieden

Ik heb op de Zweedse radio het meest absurde 'weetje' gehoord. Volgens onderzoek bieden Zweedse vrouwen in het algemeen sneller hun excuses aan, tot 5 x per dag. Een Zweedse man zal naar verluid ongeveer 3 x per dag sorry zeggen.

Wel, daar heb ik zo mijn twijfels over. In de 3,5 jaar dat we hier nu wonen heb ik heel zelden een Zweed sorry horen zeggen. Misschien doen ze dat tegenover familie en vrienden, maar zeker niet gemakkelijk tegen vreemden, ook niet als die er recht op hebben. Om een voorbeeldje te geven; ik heb al ontelbare keren tegen een kassierster moeten zeggen dat een product te duur is gescand (soms ook pas gezien na betaling - ik kijk altijd mijn kassatickets na) en ik krijg dan wel mijn geld terug, maar eerder met een zucht en nooit met een sorry. En er wordt dan ook nooit iets gedaan om de prijs wel aan de passen voor andere klanten. Blijkbaar steekt het niet zo nauw of iets nu wel of niet in de promo staat.

Een ander voorbeeldje, onlangs moest ik een antibiotica kuur nemen (iets wat ik de laatste 30 jaar van mijn leven heb proberen vermijden). Toen mijn probleem na de kuur nog niet weg was kreeg ik te horen dat ik waarschijnlijk de verkeerde antibiotica voorgeschreven heb gekregen en dat ik opnieuw een test moet laten doen om de 'juiste' bacterie te kunnen identificeren. Amai, mijn klak. Denk je dat ik een 'sorry' te horen kreeg? Dat woord staat niet in de Zweedse medische woordenboek.

SN Airlines fotowedstrijd

Voor degenen onder jullie die in November met een SN Airlines vlucht vliegen, neem eens een kijkje in het tijdschrift aan boord en je zal op blz 122 een foto van mij tegenkomen. Het is al de 3e keer dat ik mee mag doen aan een fotowedstrijd van SN Airlines, en het is alweer de 3e keer dat ik runners-up ben. Als je wint krijg je een vliegticket binnen Europa naar keuze gratis.

Mijn foto is die van de blauwe molen en het houten hotel in Spa, Francorchamps genomen toen we eens een weekendje in het land waren voor een trailloop in Xhoffraix. Om mee te doen aan de wedstrijd moet je je foto's op instagram met #brusselsairlinestravel taggen. Natuurlijk wel de foto's van bestemmingen waar je naartoe bent gegaan met een vlucht van SN.

Misschien dat ik de 4e keer meer geluk heb....

Voor de digitale versie van het tijdschrift kan je HIER klikken.

DNA test

Een paar weken geleden hebben we een DNA test laten doen. Heel gemakkelijk: je besteld een setje online. Daarin zitten wattenstaafjes, die je langs de binnenkant van je mond (elke wang 1x) moet strijken en terugsturen in een speciale verpakking.

De reden van deze test is dat we wel eens curieus waren naar onze Etnische achtergrond. Benjamin ziet er zeer zuiders uit, dus ik dacht altijd aan Italiaanse of zelfs Romeinse voorouders. Een van mijn grootouders was Hongaarse, dus dat moest ook uit de test blijken.

Wel, een aantal van onze vermoedens waren juist, maar zeker niet alle. Dit is mijn uitslag:

Vikingbloed

Mijn Hongaarse achtergrond maakt maar 20,1% van mij uit. Noord-en West-Europa doelt op de regio Duitsland, België, Frankrijk, dus dat is geen verrassing. Maar 40% Scandinavisch? Dus dan ben ik hier toch op mijn plaats. Grappig dat ik hier nu toevallig ook naar ben verhuisd. En nu begrijp ik ook veel beter waarom iedereen hier denkt dat ik een Zweedse ben. In zekere zin ben ik dat ook voor een groot deel. En dan die 14% Engels, waar komt dat vandaan? Wat hebben mijn voorouders allemaal uitgestoken?

William Wallace

En Benjamin zorgde ook voor een aantal verrassingen. Die Italiaanse invloed is er maar voor 5%. En een deel (40,5%) van hem is West-Europees, wat logisch is. 1% van hem is Fins (watte?!) Maar hij is voor de HELFT van Ierse/Schotse/Welshe origine! Ik ben met een halve Ier getrouwd! Dat verklaart waarom hij zo graag Ierse koffie drinkt......

https://www.myheritage.com

Voorzorgsmaatregelen tegen mogelijke bijwerkingen

Gisteren zat er een brief van de dokter in de bus. Redelijk rechttoe rechtaan (zoals we dat gewoon zijn), een paar regeltjes om te zeggen dat uit mijn urineonderzoek (het eerste of het tweede?) blijkt dat ik een blaasontsteking heb en daarvoor antibiotica moet nemen. Dus ipv dat er iets scheelt met mijn darmen heb ik nu een probleem met mijn blaas. Waar ik trouwens nog niets van gevoeld heb. We zullen de dokters maar vertrouwen zeker?

Elektronisch voorschrift

Dus ik braaf naar de apotheek voor het desbetreffende medicijn. Het 'voorschrift' van de dokter zit in een databank en je kan bij elke apotheek terecht om het af te halen, mits je je identiteitskaart voorlegt. Het heeft effe geduurd eer ik dat doorhad. De winkelbediende vroeg me welk merk van antibiotica ik wou.... alsof ik elke maand een blaasontsteking heb en ondertussen alle merken heb getest en met elkaar kan vergelijken. Het gaat hier toch niet over shampoo of yoghurt hé.

Bijwerkingen

Toen vroeg ze ook nog:
'Wil je het 'bijhorende' middel tegen darmpijn, want het medicijn kan je darmen overhoop halen' (en dat hebben we nu net nodig).
'Euh, of ik dat wil? Hoe kan ik dat weten, ik ben toch geen dokter?'
'Ja, sommige mensen krijgen buikpijn van dit middel. Maar niet iedereen.'
'Ik kom een medicijn ophalen om een ontsteking weg te nemen, niet om andere aandoeningen te krijgen'.
'En ben je allergisch voor enige bestanddelen van het medicijn?' (zijn ze wettelijk verplicht die vraag te stellen om achteraf geen aansprakelijkheid te hebben?)
'Dat weet ik niet (zie ik eruit als een chemicus?), ik mag hopen van niet, we zullen het snel genoeg weten hé.'
En moest het antwoord op die vraag 'ja' zijn, zou ik daar dan zijn om het te kopen? 'Ja, ik ben allergisch, maar geef het mij toch maar want mijn laatste Anafylactische shock is alweer een tijdje geleden'.

Misschien ligt het aan mij, maar ik werd zeer slecht gezind van de hele situatie. Wat een idiote conversatie! Ik weet dat Zweden erg staan op het hebben van een eigen mening en rechten, maar sommige zaken laat je toch beter aan de specialisten over? Waarom ga je dan naar een dokter als je toch aan zelfmedicatie kan doen. Als je auto een herstelling nodig heeft ga je er toch ook niet eerst eens over nadenken of het niet op een andere manier kan?

Te veel opties zijn niet goed voor mij en zeker niet op gezondheidsgebied. En zouden ze niet beter de antibiotica aanpassen zodat er überhaupt geen bijwerkingen zijn ipv er automatisch een ander doosje bij te geven, just in case? Je zou toch ook niet graag een brandblusser van de garagist krijgen na een herstel aan je wagen, voor het geval er achteraf iets in brand vliegt? 'De kans is klein, maar bij sommigen gebeurd het, dus je weet maar nooit'....

Dokter Irina

Achter mijn rug

Vorige week dinsdag had ik het geweldige genoegen (sarcastisch bedoeld) om weeral naar de Vårdcentral te gaan, deze keer voor een rectaal onderzoek. Ik ga hier niet te veel in detail gaan maar laat ons zeggen dat er leukere dingen zijn dan met je blote kont naar de deur van de gang te liggen terwijl de dokter en verpleegster een paar keer binnen- en buitenlopen. Gefluister tussen de twee vlak voor het onderzoek is ook niet goed voor het vertrouwen, want ik had sterk de indruk dat ze niet goed wisten waar ze mee bezig waren. Kortom, het onderzoek is mislukt. Maar het voordeel (ook sarcastisch bedoeld) is dat ik binnenkort naar het ziekenhuis mag voor een volledig darmonderzoek. Hopelijk weten ze daar beter waar ze mee bezig zijn.

Dokter Irina

De dokter van het onderzoek was niet dokter Hippie van de vorige keer. Irina is geen Zweedse en kan ook geen Engels. Ze sprak Zweeds met een zeer sterk Oost-Europees accent en ik verstond amper waar ze het over had. Met als resultaat dat de communicatie niet zo vlot ging. En ik me gefrustreerd en ontevreden voelde tegen de tijd dat ik naar huis ging.

Ohlala frallala

Uit mijn bloedonderzoek van de vorige keer blijkt dat ik geen glutenintolerantie heb. Toen ze dat zei viel ik bijna van mijn stoel. Ik had toen 5 weken alle voeding met gluten gelaten en voelde me al een stuk beter dus was ik er 100% van overtuigd dat ik het probleem gevonden had. Uit woede en frustratie heb ik bij het thuiskomen een fralla (rond broodje) bij mijn soep gegeten en ohlala, mijn verteringssysteem zal het geweten hebben. Een uur later was ik in de gym mijn 10k op de loopband aan het doen en ik had weer de oude stekende pijn in de maag die maar niet over ging. Tegen de avond was mijn buik gezwollen tot het formaat van een 6 maanden zwangerschap. En 2 nachten op rij moest ik weer met mijn buik op mijn eigen vuisten liggen om de pijn dragelijk te maken. Ik kon er amper door slapen.

2 voor de prijs van 1

Na al die pijn heb ik opnieuw naar de Vårdcentral gebeld om mijn verhaal te doen (en dit is ook telkens met een andere persoon). De dag erna moest ik terug voor een nieuw urineonderzoek en bloedopname, wat ik raar vond aangezien ik dat dinsdag al had laten doen. Twee keer op een week je bloed laten nemen, is dat niet wat veel? Ook naar Zweedse normen? Maar wat kan een mens meer doen dan meegaan in het proces en hopen dat er iets goed uit komt?

Moose on the loose

De mythische eland

We wonen nu meer dan 3 jaar in Zweden en hebben nog geen enkele keer een wilde eland gezien. Voor ons begint het dier de mythische proporties van Bigfoot aan te nemen. Maar na wat er met vrienden van ons is gebeurd moeten we misschien blij zijn dat we nog nooit een ontmoeting met een eland hebben gehad. Want elanden en auto's, dat gaat niet zo goed samen.

Crash boom bang

Tenzij je in het bos aan het wandelen bent is de tweede locatie waar je het meest kans maakt een eland te zien naast de weg of in het ergste geval OP de weg. Want die dieren willen natuurlijk ook van punt A naar B en af en toe ligt er een autostrade in de weg. Onze vrienden Alex en Romagna reden vorige week donderdagavond naar hun huis in Lödöse ongeveer 40 km ten Noorden van Gothenburg. Er was weinig verkeer op de baan, maar wel ineens.... een eland! Alex maakte een snel uitwijkmanoeuvre met zijn stuur en dankzij de goede wegligging van de wagen (jaja, een Volvo) kon hij goed de controle houden. Maar toch raakte hij de achterkant van het dier met de linkerkant van de auto, dus veel blikschade en een kapotte spiegel aan die kant.

Beroepsjager

Toen hij bekomen was van de schok heeft hij de politie gebeld die de schade meteen kwamen vaststellen. Er werd een beroepsjager gebeld die met zijn honden in de donkere nachtelijke uurtjes de eland moest traceren en uitschakelen. Dit is blijkbaar standaard procedure wanneer een wild dier wordt geraakt, want wanneer het gewond is door een aanrijding wordt het uit zijn lijden gehaald. We zouden kunnen zeggen dat de dieren in Zweden betere en snellere medische zorg krijgen dan de mensen. Maar dat is een (vervolg)verhaal waar ik een andere keer verder op zal ingaan. (Vårdcentral deel 732)

Enkele feitjes over de eland in Zweden:

• There are approximately 350,000 moose (Alces alces) in Sweden.
• If a moose feels cornered, it sometimes lowers its head and rushes towards people.
• Every year there are approximately 6,000 road accidents involving moose.
• Each year about 100,000 moose are killed during hunting season in Sweden.
• There are about 250 wolves in Sweden. Every wolf family kills 120 moose a year for food

Bron: https://sweden.se

• Er zijn ongeveer 350.000 elanden in Zweden
• Als een eland zich bedreigd voelt zal hij soms zijn hoofd laten zakken en mensen aanvallen
• Elk kaar zijn er ongeveer 6.000 ongevallen op de weg waar een eland bij betrokken is
• Elk jaar worden ongeveer 100.000 elanden gedood tijdens het jachtseizoen
• Er zijn 250 wolven in Zweden. Een wolvenroedel dood per jaar 120 elanden om van te voeden

Back to school!

Een interessant weetje voor je op deze eerste September:

En in Vlaanderen (slechts) 182 dagen.... Daar schrik ik wel van. Ik dacht dat het er meer waren.

Vårdcentral deel 3: Poop sample? Poepsimpel

Vergeef mij de nogal plastische titel van deze blog. Maar dat zijn de zaken waar ik tegenwoordig mee moet omgaan. Life as it is, the Swedish version. Geen glitz en glam, the real stuff. Voor ik aan mijn vervolgverhaal begin, maak je geen zorgen, ik zal niet (te veel) in details gaan.

Kies voor de nul

Vandaag had ik een mega-doorbraak in de medische saga. Braafjes heb ik om 8u naar de Vårdcentral gebeld. (Degenen die dit rampscenario op de voet volgen zijn mee, de rest leest best de 2 voorgaande blogs.) Maar ik kon na 5 keer bellen nog altijd niet aan de instructies uit. "Druk 2, geef je persoonnumer en nummer van elektronische bankkaart in", oh neen, dat is het niet... Opnieuw beginnen... "druk 1... bel 112 bij een noodgeval", oeps, neen, beter ook niet doen of er staat hier subiet een ambulance op mijne oprit. "Bij een acuut probleem".... ja, dat is het! "... surf je naar onze website en maak je een digitale afspraak met de dokter". Oh, help, dat is het ook niet! Dus met de moed der wanhoop heb ik dan maar weer "druk 0 voor Engels" gedaan. Zeer toepasselijk, want ik voelde me wel een nul om 8u20. Iets simpel als een persoon van vlees en bloed (en oren aan zijn hoofd) aan de lijn krijgen ging niet gebeuren.

De verlossing

Waarschijnlijk klonk mijn ingesproken boodschap wanhopig genoeg want ik kreeg een uurtje later een telefoontje van een (deze keer wel) vriendelijke secretaresse die me de verlossende mededeling deed dat ik VANDAAG om 14u een afspraak met de dokter had. Ik viel bijna van mijn stoel. Letterlijk. Dus die donderwolken van 4 tot 6 weken wachten zijn ineens geweken voor de heldere stralen van efficiënte dienstverlening.

Hendrik de hippie Viking

Raar te zeggen dat ik content was naar de dokter te kunnen gaan. Tot ik natuurlijk (alleen trouwens) in de wachtzaal zat. Een hippie/nerdie persoon - staartje achteraan, kaal vooraan, broek opgetrokken tot aan zijn oksels - sloop iets na 14u binnen en mijn eerste gedacht was "hopelijk is dat mijn dokter niet". Twee keer raden... Hendrik was de naam. Een zeer timide, bijna teruggetrokken persoon, maar ik was vast van plan er het beste van te maken. Hendrik en ik hadden een missie. Eerst en vooral moest ik mij verstaanbaar maken, dus de uitleg van mijn kant moest in het Engels gebeuren. Daar was hij niet zo 100 procent happy mee, maar aangezien mijn Medisch Zweeds niet goed genoeg is en hij geen Vlaams sprak, moest het wel in de Angelsaksische taal gebeuren. Kan ik eraan doen dat die de Vikings in de pan hebben gehakt? Kunnen we het verleden niet achter ons laten Hendrik?

Poop sample

Het moet gezegd, ik voelde me helemaal niet opgejaagd (dat is het effect van een lege wachtzaal) en kon al mijn pijntjes en kwaaltjes uitgebreid omschrijven. Na Hendrik's consultatie moest ik bij een verpleegster mijn bloed laten nemen. Wel een beetje raar hé, zo in de namiddag? In België MOET dat nuchter gebeuren anders kloppen je waarden langs geen kanten. Na een minuut had ze 5 tubetjes gevuld. "Jij hebt dit nogal gedaan hé?" zei ik om het ijs wat te breken, niet de beste grap maar het was het enige waar ik op kon komen na een afname van een halve liter bloed. Haar Engels was niet zo goed, een terugkerend fenomeen in de Vårdcentral. Dokters en verpleegster die geen vlot Engels spreken? Ik vind dat zo raar. In mijn dagdagelijks leven kom ik zoveel verschillende Zweden tegen van alle leeftijden en die spreken allemaal een goed mondje Engels. Swat. Opeens sprak ze me over een poop sample. Ik had haar helemaal niet goed verstaan. De overgang van bloedafname naar een ontlastings-staal was me net niet subtiel genoeg. Ik heb een volwassene dat woord trouwens nog nooit horen uitspreken, dat is eerder iets voor 3-jarige kleuters die dringend naar de wc moeten. Feces is het correcte woord, oftewel stool en excrement is ook nog ok, maar .... poop?

Ok, ik heb het woord (en zijn nodige synoniemen) nu wel genoeg gebruikt voor 1 dag. We gaan ermee stoppen. Wel drukte ze mij er nog op (wat een passend werkwoord) dat ik het (trouwens minuscule) tubetje NIET volledig moest vullen, ALLEEN het (tienie mienie) lepeltje. "Euh, ok", was mijn verwarde reactie, "en moet dat NU gebeuren? Want dat gaat niet echt lukken onder zoveel spanning". Gelukkig mocht het tubetje mee naar huis. En daar stopt het verhaal nu ook. Er lezen misschien ook kinderen mee....

To be continued

Vårdcentral deel 2

En het verhaal gaat verder...

Een paar dagen geleden kreeg ik een brief van de Vårdcentral. Alhoewel die eerder in de categorie 'nota' thuis hoort in plaats van 'brief. De mededeling is als volgt:

Hej. Du kommer att bli kallad till läkare inom 4-6 veckor.

Oftewel, vertaald naar het Nederlands: 'Hallo. Binnen 4-6 weken wordt je bij de dokter uitgenodigd.
Over summier gesproken. 4 tot 6 weken?! En welke dokter? Volgt er nog een 2e brief met een specifieke afspraak? Hej Tina of Mevrouw, kon er ook niet vanaf. Zo'n onpersoonlijke, koude, onmenselijke brief.

In persona

Dus ik vandaag in persoon naar de Vårdcentral om een vroegere afspraak af te dwingen. De Medische secretaresse van dienst was niet dezelfde als ik aan de lijn heb gehad en kon nog minder Engels. Ik drong sterk aan op een herziening van de afspraak, maar ondanks het feit dat ze al mijn gegevens en 'diagnose' in de pc voor haar neus kon aflezen, was het onmogelijk mijn afspraak te verzetten. Daarvoor ....

De wanhoop voorbij

... moet ik morgen om 8u bellen - naar nog een andere collega - en die zal dan een afspraak regelen in de namiddag voor een gesprek met de verpleegster om het probleem vast te stellen. 'Maar ik heb al mijn uitleg gedaan. Moet ik dan weer via een verpleegster? Kan ik niet rechtstreeks bij de dokter? Dit zijn wel heel veel tussenstappen en gaat dus wel even duren? En ik sta hier nu toch om mijn uitleg te doen, moet ik nu nog eens terugbellen om 8u 's morgens?'
Niets aan te doen of aan te veranderen blijkbaar. Toen we in China woonden zou ik dit 'Chinese toestanden' noemen, maar ik moet nu overstappen op 'Zweedse toestanden' of eerder Oostblok-landen toestanden. Amai, ze zijn hier wel achter qua medische zorgverlening. Ik ben benieuwd hoe het allemaal verder zal gaan. En of ik in het hele proces een bekwame arts zal treffen. En nu ga ik een Imodium en een Valium innemen.....

Vårdcentral

Concentratiekamp

Het concept 'huisdokter' is hier niet gekend. Elke gemeenschap heeft zijn eigen 'Vårdcentral'. Letterlijk betekend het woord 'Zorg Centrale' maar persoonlijk vind ik dat die naam meer weg heeft van het een of andere concentratiekamp. Auschwitz, Dachau, Ravensbruck.... Vårdcentral past in het lijstje.

Wanneer je een medisch probleem hebt bel je naar deze centrale. Als je Engels spreekt moet je je naam, identiteitsnummer en telefoonnummer achterlaten (alsof je in een concentratiekamp bent terecht gekomen.) Je wordt dan teruggebeld, maar je weet niet precies wanneer. Heel stresserend want je mag je gsm niet uit het oog verliezen. Als je hun oproep mist moet je weer opnieuw beginnen. Dus bij elk toiletbezoek of zelfs onder de douche moet je een oog houden op je telefoon. Je wordt teruggebeld door een soort Medische secretaresse. Aan die persoon moet je je hele medische probleem uit de doeken doen. En daar heb ik eigenlijk wel wat problemen mee.

Waar is de privacy?

De Zweden zijn oh zo hard gesteld op hun privacy en staan enorm op hun persoonlijke rechten. En Zweden neemt de leiding wanneer het op ontwikkeling en vooruitstrevendheid aankomt. Maar je moet wel aan een niet medisch geschoolde persoon heel de inhoud van je medische kleerkast tonen. Ik kan me echt niet inbeelden dat ik in België naar mijn huisarts bel en aan zijn secretaresse die zijn afspraken beheerd moet uitleggen hoe regelmatig mijn stoelgang is.

In mijn geval was het Engels van de secretaresse niet zo goed, dus ik deed mijn uitleg in het Engels en zij stelde vragen in het Zweeds. Allemaal goed en wel, maar hoe gaat die informatie bij de dokter terecht komen? Ik belde ivm darmproblemen, maar voor hetzelfde geld verwijst ze me door naar een hersenchirurg. Het gaf me ook niet veel vertrouwen dat na een hele uitleg over hoe ik al jaren buikpijn en buikloop heb (voila, nu weet iedereen het) haar volgende vraag was of ik al Imodium heb geprobeerd. Dear miss, als ik daar mee moet beginnen moet ik Imodium bij het ontbijt, de lunch en mijn avondeten nemen. 'Dat is toch geen oplossing van het probleem?' was dus mijn antwoord. Wat had ze nu verwacht? Dat haar voorstel de oplossing van mijn probleem zou zijn? Eureka! Hallelujah! De hemel gaat open, het licht is gezien en alles is opgelost? Let's skip the doctor and ask the secretary, she's brilliant.

Geduld is een schone zaak

Na heel mijn uitleg en het nemen van (hopelijk de juiste) notities kreeg ik de mededeling dat ze mijn geval gaat voorleggen aan (hopelijk de juiste) dokter. Dat er dan contact met mij zal opgenomen worden door middel van een brief voor het maken van een afspraak maar dat dit wel enige weken (qua?!) kan duren en indien er zich iets acuut zou voordoen ik altijd mag terugbellen. Of misschien kan ik een brief sturen dan, of een postduif? Toen ik vroeg of ze mijn e-mail adres wilde hebben moest ze even lachen en zei ze dat het daar nog te vroeg voor was. OK, ik zal het doorgeven aan mijn groeiende darmkanker en vragen of hij het langzaam aan kan doen, niet te veel groei de komende weken graag.

On the bright side

Het voordeel van heel de situatie is dat ik dan tenminste iets weet te schrijven. Hilarisch of niet, het hele geval doet me de medische zorgverlening in België toch wel meer waarderen. Het is veel veiliger en geruststellend dat je een huisarts hebt waar je een vertrouwensrelatie mee hebt, die je al jaren kent - misschien zelfs van kleins af - en die nieuwe symptomen aan oudere weet te koppelen. Want weet ik veel wat mijn probleem is en bij welke dokter ik moet zijn? Ik ben toch niet naar een medische school geweest?
Ik vrees dat hier nog een lang staartje aan zal komen en kijk er tegen op om van-het-kastje-naar-de-muur-gestuurd te worden. Ik heb een hekel aan dokters en onderzoeken, maar mijn troost is dat ik alle ongemakken met jullie kan delen. Dus neem op voorhand maar een Motilium'ke in.

Je blik op werpen

Plastic flessen en blikjes zijn geld waard. De grote supermarkten hebben automaten waar je elk item 1 voor 1 moet insteken - niet te snel want dan blokkeert heel het systeem en soms leest de scanner niet goed en dan moet je een paar keer proberen - verre van ideaal. Grote plastic flessen leveren 2 kronen op, blikjes en kleine flesjes 1 kroon. De waarde krijg je in de vorm van een bon die je alleen in dezelfde winkel kan omruilen voor geld of als korting gebruikt voor je aankopen.

Voordeel is dat je geen blikjes of flesjes in de goot of gracht zal vinden. Want er zijn mensen die er een bijverdienste van maken leeggoed te zoeken. Het is dus ook niet ongewoon om mensen te zien die door de vuilbakken rommelen of met half gevulde grote vuilzakken over hun rug door de graskant ziet snuisteren.

Nadeel is wanneer een supermarkt maar 2 leeggoed automaten heeft waarvan er eentje kapot is (er is altijd wel eentje die niet werkt) en er net iemand bezig is om zijn imposante collectie van verzamelde flesjes en blikjes in de machine te steken. Aan de gigantische zakken van 150 blikjes elk te zien weet je dan dat hij nog wel een tijdje zoet is. Dan kan je oftewel nog eens terugkomen na je aankopen (en toen was hij nog bezig) of je zak leeggoed weer meenemen naar huis (wat ik niet wou doen). In dit geval had ik geluk en mocht ik er even tussen komen met mijn bescheiden lading.

Allemaal zeer goed voor het milieu maar minder goed voor de stressgevoelige zielen.

Dragør

Als je ooit in de buurt van Kopenhagen bent maar de drukte van de grote stad wilt vermijden en toch de Deense maritieme gezelligheid wilt ervaren dan is het dorp Dragør een goed idee. Het ligt maar 6 kilometer van de route van de snelweg E20 af, dus veel tijd verlies je niet op doorreis. 

Oude stadsgedeelte

Dragør is niet zo groot. Het oude stadsgedeelte met kleine gele huisjes en tjokvol charmante kleine details zijn een paradijs voor de (amateur)fotograaf. We hadden geluk met het weer. En ook de stokrozen en andere planten en bloemen lieten zich van hun beste kant zien.
Er zijn een klein aantal winkels en restaurants aan de rand (noorden) van deze wijk. En een lekker ijssalon waar vooral de softijsjes een royaal formaat hebben.

Haven

Een ander typisch deel van het dorp is de haven. Hier zijn een paar restaurants met terrassen gevestigd. Bestellen doe je aan de toog, waarna je een nummertje krijgt en een tafeltje mag kiezen. Veel keuze is er niet: zalm, haring of gepaneerde vis die je het beste aanvult met een - hoe kan het ook anders - frisse Carlsberg. Wij moesten nog allebei rijden, dus hebben we het bij water en cola gehouden, maar de räkorbroodjes waren overheerlijk en verfrissend.

Öresundsbrug

Vanuit Dragør heb je trouwens ook een uitstekend zicht op de Öresundsbron die toch wel een behoorlijk knap bouwwerk is. De brug/tunnelcombinatie legt een verbinding tussen Kopenhagen (Denemarken) en Malmö (derde grootste stad van Zweden). Voor een enkele overtocht betaal je bijna 60 euro. De tunnel aan de Deense kant is 4 kilometer lang en de brug aan de Zweedse kant 8. Op het hoogste bind zweeft de brug 57 meter boven het water. De hoogste pyloon is 204 meter en daar kan je niet naast kijken. Je herkent ze van ver. 

Volop te doen dus rond Kopenhagen! Meer verkennen volgt ongetwijfeld bij onze volgende doorreis. Wanneer die is valt nog af te wachten!

Carlsberg glas, maar er zit water in ;-)

De zes vergeten reuzen van Kopenhagen

Tijdens de rit naar huis van België naar Zweden van vorig weekend hebben we ruimschoots de tijd genomen om de ruim 1400 km af te leggen. Twee dagen, 1 overnachting in Duitsland en een paar bezichtigingen onderweg. Kopenhagen heeft in het zuiden een mooie archipel en ook de natuur in het Westen is de moeite waard.

Thomas Dambo

Om meer toeristen naar de natuur buiten Kopenhagen te lokken heeft de artiest Thomas Dambo uit gerecycleerd hout 6 vriendelijke reuzen gebouwd en 'verstopt' in de bossen en heide van 6 minder bekende gemeenten. Ze zijn heel kindvriendelijk gemaakt en nodigen uit om erop te klimmen en erin te kruipen. Zelfs als volwassene kan je moeilijk weerstaan aan hun charme.

Zoektocht met kaart

Wij hadden slechts tijd om eentje te bezoeken, maar als je genoeg tijd hebt kan je aan de hand van een kaart op zoek gaan naar de 6 (je hebt wel een auto nodig). Wij hadden de GPS. De zes zijn: Teddy Friendly, Oscar Under the Bridge, Sleeping Louis, Little Tilde, Thomas on the Mountain en Hill Top Trine.

KAART om de Verborgen Reuzen te vinden

Hill Top Trine

De laatste reuzin hebben we bezocht omdat ze het dichtste bij de autosnelweg lag en Trine was geen trien, ze was vriendelijk en droeg Benjamin zelfs op handen.

Gelukkig propere voeten

Meer info:
http://thomasdambo.com/works/forgotten-giants/

Swimming in the sea

Omdat we nu eindelijk een 'echte' zomer hebben begin ik de Zweedse 'badcultuur' al wat beter te begrijpen. Ik heb mij er ook al verschillende keren schuldig aan gemaakt in de zee te zwemmen. De koude valt heel goed mee omdat het water ondiep is. Het water van de badplaatsen is tientallen meters slechts knie- of heup hoog, dus je moet al een behoorlijk eindje waden om iets dieper in het water te zakken. En achteraf op de warme rotsen liggen drogen hoort er ook bij. Veel properder dan op een zandstrand en wanneer de rots lichtjes helt ligt dat nog best prettig.

Een van mijn nieuwe gewoontes is op mijn joggingsroute van 10 km, na 7 km een pauze in te lassen aan 1 van de kleine verstopte inhammetjes die ik langs de kust heb ontdekt. Natte bezweete loopbroek, -shirt, en -schoenen leg ik te drogen in de zon en in mijn (deftig) loopondergoed zwem ik een paar minuten rond wat voor heerlijke afkoeling zorgt. Na een kwartiertje zonnebaden op de rotsen (af en toe schuif ik naar een nieuw droog plekje op) ben ik helemaal verfrist om de laatste 3 km naar huis te lopen. En daar zijn een paar kuitenbijters bij, want de looproutes zijn hier alles behalve vlak. Maar dan heb je ook af en toe fantastisch uitzichten en dat maakt het zeker de moeite waard.

Zandstrand, weinig volk, hidden treasure!

Mallorca dag 11 tot 14 deel 3

Cala Mondrago

Je merkt het, ik heb veel te schrijven over Mallorca. Maar deze blog is de laatste. En een van de beste. Na een paar uurtjes voetbal kijken (ja, er is zo iets gaande genaamd WK voetbal - voor vele mannen een onweerstaanbare drug), wou ik nog eens de kust zien. In ons 2e en 3e hotel zaten we landinwaarts en ik snakte naar een beetje blauw.

Wel, blauw wou ik en blauw heb ik gekregen! Het water van Mallorca is als dat van een tropisch zwembad. Dat komt waarschijnlijk door de rotsbodem en natuurlijk ook door het goede weer. Er zijn ontelbare inhammetjes en strandjes te verkennen, maar wij zijn een beetje bij toeval terecht gekomen in Cala Mondrago. Onze auto lieten we achter op de parking van het natuurpark van Mondrago en met niets anders dan een grote fles water zijn we naar de baai gewandeld. Toen we er bijna waren kwamen we uit de bebossing en het blauw leek wel een oase in de woestijn.

Cala Borgit

We hebben ons niet gevoegd bij de vele zonnekloppers of zwemmers maar zijn langs de kust beginnen wandelen en via een heuvel hadden we een prachtig zicht op de omgeving. Ook de baai ernaast, de Cala Borgit is een pareltje. Geen wonder dat er hier een paar jachten lagen. We hebben wel niet gezwommen in zee, maar voelden ons toch verfrist na zoveel natuurschoon. Het geeft veel voldoening de authentieke kanten van een vakantiebestemming te zien en niet heel de tijd aan het zwembad van het hotel te liggen.

Goodbye azuurkust, Paella, tapas, appelsiensap! Thank you Mallorca!

Cala Mondrago

Wandelpad tussen de 2 baaien

Cala Borgit

Mallorca dag 11 tot 14 deel 2

Soller

Omdat we enkel Port de Soller (de havenstad) hadden bezocht en er veel goeds word geschreven over Soller (de binnenstad), besloten we nog eens in die richting te gaan. Soller is niet groot, maar het centrum heeft een gezellig plein met vele - hoe kan het ook anders - terrasjes. En de Hoofdwinkelstraat is zeker ook de moeite waard om in rond te kuieren. Maar dan wel best voor of na de siesta, anders zijn de helft van de winkeltjes dicht.

Soller ligt in het Tramutana-gebergte en dat zie je rond je als je door het stadje wandelt. Het is een beetje alsof je in een Oostenrijks dorp bent, maar dan wel met +30 graden temperaturen. De tram die heel de dag rijdt om toeristen van en naar de haven te brengen rijdt door het centrum, vlak naast de kerk.

Plein in het centrum met fontein

Bergen op de achtergrond

Handelsmerk van Soller: appelsienen

Sa Luna hoofd winkelstraat

Mallorca dag 11 tot 14 deel 1

Op vakantie in een Zuiders land is het leuk om naar een lokale markt te gaan. De markt van Sineu werd op websites en reisgidsen aanbevolen wegens zijn authentieke karakter. En inderdaad, het stadje zelf is gezellig, met vele kronkelende straatjes en kleine pleintjes. Als je daar dan een paar honderd marktkramers en een aantal live-muzikanten aan toevoegt heb je de ideale cocktail voor een sfeervolle (maar drukke) markt. Niets voor Benjamin, dus die trok zich voor een uurtje terug in een cafeetje waar hij in alle rust zijn digitale krant kon lezen. Ik trok erop uit met mijn (ook digitale) fototoestel. En ja, ik weet het, het is een cliché, maar een beeld zegt meer dan duizend woorden, dus hier gaan we:

Sineu

Geitekaas

'Please don't eat us'

Sponzen uit de zee

Heerlijke mini 'smoutebollen'

Thinking outside the box