Fiiiiiiiiika!

Valiezen verliezen

Onze valiezen zijn gisteren aangekomen! Joepie! Het eerste dat ik heb gedaan is mijn pincet opgedoken uit mijn toilettas en mijn wenkbrauwen te lijf gegaan want die begonnen een eigen leven te leiden. Ik voelde me geweldig opgelucht toen ze weer bijgetrimd waren want ik liep er al bijna een week als een holbewoner bij.

Het was ook leuk onze aankopen uit te pakken! Houten kooklepels, verzorgingsproducten, zeepjes en zijden sjaals. Aaaah, de geuren brachten me weer terug naar Thailand.

De geuren van de vuile was zijn een ander verhaal. De wasmachine draait op volle toeren!

George

Na 3 weken zonder paardrijden kon ik gisteren niet snel genoeg in de manege zijn! De weg door het bos was super gevaarlijk door vele dikke ijsplekken en af en toe moest ik van mijn fiets stappen om de gebruikelijke valpartijen (waar ik zo goed in ben) te vermijden. Naast het pad lag het vol met afgewaaide takken en vlakbij de weiden van de manege lag er zelfs een grote boom over de weg, waar ik in ware commandostijl met mijn fiets en al ben onder gekropen.

George was mijn 'paardje'. Het is de zwaarste loebas van heel de rijschool. George is een Ierse cob/Tinker en dat vind ik een fantastisch ras. Hoe groter, hoe liever. Hij is een koudbloed, rustig, sterk en betrouwbaar. Zijn poten zijn kolossaal, dus heb ik meteen een afspraak met hem gemaakt dat hij niet op mijn voeten zou trappen. En daar heeft hij zich aan gehouden.

Ik moest terug een beetje wennen aan het rijden, maar George heeft mij goed geholpen tijdens de les. We moesten draven naar een hindernis en eens daarover galopperen naar de volgende en weer springen. De derde keer moesten we sneller en met 1 pas minder tussen de twee hindernissen. Gelukkig is George een intelligente jongen en hij wist de klus te klaren. Ondanks zijn logge en zware gestalte lukte het hem in 5 passen - het minste van heel de groep. Haha, ikke fier. Slimme George.

ABBA

Hoe is het mogelijk dat ik nog altijd niets geschreven heb over het grootste Zweedse fenomeen. Want wat is het eerste dat in je op komt als je aan Zweden denkt?
ABBA natuurlijk!
Wist je dat de naam een acroniem is van de voornamen van de leden? Agnetha, Bjorn, Benny en Anni-Frid. Op hun albumhoezen wordt de eerste B vaak in spiegelbeeld geschreven. Door de B's te keren naar de A's wilde men benadrukken dat ABBA uit twee koppels bestond. 

ABBA is een van de succesvolste bands ter wereld met meer dan 200 miljoen verkochte albums en ruim 370 miljoen platen in totaal. Het succes begon toen ABBA in 1974 het Eurovisiesongfestival won met het nummer Waterloo. Vele hits volgden: SOS, Mamma Mia, Fernando, Dancing queen, Money, money, money, Knowing me, knowing you, Thank you for the music, Chiquita, Super trouper, One of us.....

In 1979 besloten Agnetha en Bjorn te scheiden. De muzikale samenwerking bleef verder gaan. Twee jaar later gingen Benny en Frida uit elkaar. Muzikaal leken de leden ook uit elkaar te groeien. In december 1982 hadden ze nav hun tienjarige bestaan hun laatste publieke optredens.

In 1983 werd een pauze ingelast, die echter leidde tot het uiteenvallen van de groep. Op 21 september 1992 werd de verzamel-cd ABBA Gold: Greatest Hits op de markt gebracht. Met in totaal zo'n 28 miljoen verkochte exemplaren wereldwijd is de cd intussen niet alleen ABBA's best verkochte album ooit maar tevens een van de best verkochte internationale popalbums aller tijden. 

Op 6 april 1999 (precies 25 jaar nadat ABBA met Waterloo het Songfestival wint) gaat in Londen de musical Mamma Mia! van start. Deze bevat de songs van ABBA, maar heeft een verhaal dat niet over de leden zelf gaat. Het wordt overal in de wereld, in verschillende talen, opgevoerd. In 2004 wijst het viertal een aanbod van 1 miljard dollar af voor een eenmalige reünietournee van 100 concerten. 

Op 14 februari 2005 verschenen alle ABBA-leden voor het eerst sinds 1986 weer samen in het openbaar op de première van de musical Mamma Mia! in het Cirkus Theater in Stockholm.

Ploffer de plof

Gisterenavond lagen we vroeg in ons bedje want de vlucht van Thailand zat nog in ons systeem en B moest er vandaag om 6u uit. Opeens hoorden we een luide plof, alsof er een inbreker van het dak was gevallen. Beiden lagen we te luisteren.
Na de 2de plof vroeg B 'Heb je dat ook gehoord? Wat is dat geluid?'
'Ik weet het niet, misschien is er buiten iets omgewaaid?'
Na de 3de plof, die nu luider was sprongen we allebei uit bed, deden de lichten aan en keken beneden en buiten door de ramen, maar konden niets speciaals opmerken. Ik dacht dat een tuinstoel was omgevallen door het gewicht van de sneeuw, dus gingen we weer naar bed. Maar de ploffen bleven komen, tot het begon te dagen; de sneeuw was aan het dooien en daardoor gleden er dikke pakken van het dak en kwamen met een luide plof - ook voor ons slaapkamerraam, naar beneden.

Dat zijn we niet gewend in België.

Van wit zandstrand naar witte sneeuw

Gisteren was een lange vermoeiende dag. Na ons ontbijt hebben we nog een uurtje onder de palmbomen aan het strand gelegen, een laatste plons in het zwembad gedaan en de valiezen ingepakt. Om kwart na twaalf werden we opgehaald en 40 minuten later waren we op de luchthaven, ruim op tijd want de vlucht vertrok pas 3 uren later. En die duurde 13 uren. Dat is laaaaaang. Achter ons lag een  oude Zweed  met zijn mond wijd open 11 uren van de vlucht te snurken dat het een lieve lust was. Maar het hielp wel om zelf wakker te blijven. 4 films bekijken en 2 keer een maaltijd krijgen helpt ook om de tijd te doen passeren.

Tegen de tijd van landing 23u lokale tijd hadden we een paar lagen extra kledij aangetrokken. De valiezen van de helft van de passagiers waren niet mee wegens overgewicht. Wat ik niet goed begrijp aangezien het een chartervlucht is die een paar keer per week over en weer vliegt, dus weten ze bij de boeking van de passagiers toch op voorhand hoeveel gewicht ze aan boord hebben? Nu is het afwachten tot wanneer onze valiezen aan huis worden geleverd. Na het invullen van de nodige papieren voor bagageclaim konden we naar buiten om onze eerste bus te halen die om half 1 vertrok.

Brrr, frisjes buiten. En pakken sneeuw overal. Aan Centraal station was het even wachten op bus 2. En als afsluiter van de dag nog verfrissende wandeling van onze busstop door een wit winterlandschap tot aan de voordeur. Met links en rechts van het wandelpad compacte muurtjes van geruimde sneeuw. Wel gemakkelijker door de sneeuw ploeteren zonder valiezen. En de buren hadden sneeuw geruimd van de straat tot aan onze voordeur.

Valiezen moesten niet uitgepakt worden. Maar het eerste dat we deden was een flinke draai aan de thermostaatknoppen geven. Na tandjes poetsen was het winterpyjama aandoen en dikke sokken en naar bed (half 3 al). Een voordeel van de koude is dat je beter slaapt als je als 2 eskimo'tjes dicht tegen elkaar ligt.

Beaches!

Niets zo zalig als in de tropische warmte rondtoeren met een gehuurde motorbike. Na het ontbijt zijn we langs de kustlijn tot aan Patong beach (14 km verder) gereden en onderweg hier en daar gestopt:

Patong

Veruit het populairste en drukste strand van Phuket. Zeer gekend voor het nachtleven, de bars en discotheken. Dus niets voor ons. Het verkeer is er ook verschrikkelijk druk en de boulevard naast het strand is eenrichtingsverkeer waardoor we even moesten zoeken naar een baantje tot op het strand. Daar werden we op het kwartiertje dat we op een terrasje van onze shakes aan het slurpen waren 7 x aangesproken voor een henna tatoeage, 4 x voor zonnebrillen en 3 x voor een taxi. Het was super druk op het strand met een massa zonnekloppers. En het mist de charme van Bangtao beach.

Kamala

Het dorp Kamala is een stuk kleiner dan Patong, maar groter dan Bangtao. Tussen Surin en Kamala gaat de weg een stuk omhoog in de heuvels en van daaruit heb je een spectaculair zicht op een kleine baai. Sinds december valt het onder beschermd beheer. Je moet 20 TB/persoon betalen. Via een behoorlijk gevaarlijke trap (vooral op flipflops) gaat het naar beneden. Het strandje heeft spectaculaire rotsen en zeer helder water. Maar het is er wel super druk. Vele strandbarretjes en restaurantjes. Parasolverhuurders die je parasol verzetten volgens de stand van de zon, strandmatverhuurders, ijsventers, verkopers. Wel eens leuk om te bezoeken.

Surin

Het kleine Surin heeft geen grote hotels, maar wel veel restaurantjes en venters. Aan standjes kan je shakes en smooties, ijsjes en maiskolven van de BBQ kopen. Het ligt naast Bangtao, maar je kan het niet bereiken over het strand wegens een rotsige klif. Ik heb het geprobeerd, maar na een tijdje klimmen over scherpe rotsen ben ik wijselijk teruggekeerd. Over de weg is het te ver om te voet te doen want je moet ook over een behoorlijke heuvel, die langs de zeekant volledig is ingenomen door een luxe hotel.


Bangtao

Na het zien van een paar andere stranden aan de Westkust van Phuket ben ik blij dat we voor Bangtao gekozen hebben. Het heeft alles wat de andere stranden ook hebben; beachrestaurants, smoothiebars, mooi water en fijn zand. De sfeer is een stuk rustiger, er is minder volk. De baai is groot en mooi, een klein beetje zoals de sikkel van de maan, waardoor je een beschut gevoel krijgt.

De straat achter ons hotel is gezellig en heeft net genoeg restaurantjes en winkeltjes voor een leuke relaxe vakantie vibe, maar niet te veel zodat het niet te druk en commercieel wordt.

Phuket - deel 2 Kopi Loewak

En verder ging het in Alex's tuktuk. Na nog 2 andere juweliers begon hij te begrijpen dat een setje zoetwateroorbellen niet was wat we zochten. Hij wist een craftcenter op 20 minuten rijden, maar dat zou ons wat te ver brengen. Tegen 14u moesten we zeker weer aan het shoppingcenter zijn om onze shuttlebuss naar het hotel niet te missen. Blijkbaar kan je in heel Phuket geen houten schalen of keramische potjes vinden. Elke soevenirwinkel is een exacte kopie van de vorige. Twintig dezelfde shops in 1 straat. Begrijpen wie begrijpen kan. En de spullen die ze verkopen zijn van zeer lage kwaliteit. Misschien zijn ze wel allemaal van dezelfde eigenaar.

Alex bracht ons uiteindelijk gezond en wel en met nog al onze organen naar onze eindbestemming. Ter compensatie gaven we hem het dubbele tarief. Na een half uur hadden we het gehad met het 5 verdieping tellende shoppingcenter. Dus hebben we een ijsje gegeten bij Swenssens ijssalon. Omdat we nog een half uurtje over hadden gingen we een koffieshop binnen waar we wel een heel bijzondere koffie hebben gedronken (150 TB per koffie) - dat hadden we pas door na de bestelling en toen we ook nog gratis cake kregen twv 95 TB. Doet de naam Kopi Loewak een belletje rinkelen? hieronder de Wikipedia uitleg:

Een loewak die koffiebessen eet

De koffiebes wordt verbouwd op plantages. Hier wordt deze gegeten door de loewak, een civetkatachtige. Het vruchtvlees wordt verteerd, maar de pit blijft intact en passeert het maag-darmkanaal. De pitten worden hierna teruggevonden in de ontlasting van de loewak. Ze worden gewassen ( ja, dat mag ik hopen) en gedroogd en vervolgens van hun schil ontdaan. Hierna worden ze licht geroosterd. De aminozuren die tijdens het fermentatieproces zijn vrijgekomen werken tijdens het roosteren in op de pitten en zorgen voor de bijzondere smaak.

Aangezien de ontlaste bessen moeilijk te vinden zijn, is de prijs zeer hoog en heeft de koffie een exclusief karakter. Het product komt onder andere voor in de Filipijnen (waar het kape alamid genoemd wordt), in Vietnam, in Zuid-India en op de Indonesische eilanden Sumatra, Java, Bali en Celebes. Per jaar wordt slechts zo'n 200 kg kopi loewak geproduceerd. Een kilogram kost 200 tot 600 dollar.

Een mens moet al eens durven openstaan voor nieuwe ervaringen. En de koffie is zonder problemen ook ons maag-darmkanaal gepasseerd.

Phuket - deel 1

Een paar dagen geleden zijn we Phuket town gaan verkennen. Wat een tegenvaller. Echt niet de moeite waard om een tussenstop te maken. Rond 11u werden we door de pendelbus van ons hotel afgezet aan het Robinson shopping center.

The 'old town' was volgens de chauffeur 400 meter verder, dus daar gingen we eerst naartoe. Na een paar honderd meter werden we door een Thai aangesproken die ons voor 100 TB een paar uren ten dienste wilde staan met zij tuktuk. "I bring you everywhere you want". Ik was er niet gerust in. 100 TB is iets meer dan de prijs van een milkshake, dus wat verdient hij daar nog aan? Mijn wantrouwige aard zag al doemscenarios in de aard van horrorfilms. 'Seffens rijdt hij met ons in een donkere garage, gaat er een poort toe en halen ze al onze vitale organen uit ons lijf' jammerde ik tegen B. Maar neen, Alex reed eerst met ons naar Old Town, wat eigenlijk de helft van een straat is, Old half street dus.

Daarna wilden we crafts zien en misschien oorbelletjes. Hij wist meteen waar naartoe. Een grote juwelier waar ik meteen werd aangeklampt door een ouder, taai, opdringerig Thais madammeke. Als een pitbull liet ze me niet meer los en hing heel de tour door de winkel aan mijn been (spreekwoordelijk). Amai, ik werd er ongemakkelijk van.
'You are very pretty when you smile'. En als ik niet lach?
'Want to try ma'am? You tell me what you like. Big discount for you!' Alleen voor mij?
'This Sterling silver', 'this sweet water pearls', 'this blue stone, pretty, match your eyes'.
Laat mij een beetje ruimte, vroeg ik haar, ik zal je wel roepen als ik iets nodig heb. 'No, ma'am, is my job to stay with you all the time'. Oh boy.
'Want to try, this one? Or this one? This simple design, this more blingbling.'
En als ik dan 3 seconden naar iets keek ' this you like? You try on!' En hupla, de ring was al uit de toonbank en onder mijn neus geduwd. Maar nu is het zo dat opdringerige verkopers op mij een geweldig afstotend effect hebben. Het averechtse van wat ze willen bereiken gebeurt. Ik geraak gedegouteerd en zou het liefst recht naar buiten sprinten. Het is niet aan mij besteed.

Bangtao beach

"Ons" strand is een 8 tal kilometer breed. Het hotel is een van de eerste (als je van Zuid naar Noord gaat) en echt wel vlak naast het strand gelegen. Ernaast is een steegje die de straat met het strand verbind. De plaatselijke mensen maken er 's morgens gebruik van om alle jetski's uit te laden. Bij het ontbijt hebben we dus altijd veel activiteiten in en rond de zee te bekijken. En 's avonds om 17u gebeurd het omgekeerde, jetski's uit het water halen (moeilijker dan uitladen) en op karretjes die dan per 5 of 6 aan elkaar worden gehaakt.

Tussen 18-19u ga ik joggen op het strand. Dan gaat de zon onder. Een kwartiertje tot 20 minuten in 1 richting. Dan doe ik stretch/yoga-oefeningen en loop weer terug. Best intensief aan 30 graden. Drijfnat van het zweet ben ik dan, alsof ik een duik in de zee heb gemaakt. Wat ik trouwens maar 1 keer heb gedaan. Omdat ik vanalles voelde prikken (kwallen?) ben ik er snel weer uit gekomen.

En ja, het water is echt zo blauw en het zand echt zo wit als op de foto.

Afpingelen, of niet?

Shoppen in Thailand kan zeer uitputtend zijn, vooral omdat onderhandelen een vast onderdeel van het koopproces is. Je weet nooit met 100% zekerheid of je erop wordt gelegd of niet. Maar de juiste prijs is naar het schijnt (volgens B) de prijs die jij vindt dat het waard is.

Ondertussen hebben we al een aantal schrijnende verhalen gehoord van lokale verkopers en de drive om hard te onderhandelen en af te bieden is al verminderd. Per slot van rekening is het hun inkomen en ook vaak dat van heel de familie. Een paar dagen terug kocht ik een bikini bij een verkoopster uit Myanmar. Haar zoontje van 10 wordt opgevoed door haar moeder. Ze verdient hier geld met haar winkeltje en 1 keer per jaar kan ze een maand (april - laagseizoen) terug naar huis. Haar dag begint om 10u en eindigt 12u later. Dan is ze zo moe dat ze naar haar kamertje gaat om te eten en slapen. Blijkbaar is het aantal toeristen verminderd. Ironisch genoeg komt dat doordat het toerisme in Myanmar op gang begint te komen.
Gisteren ben ik nog eens bij haar langs gegaan omdat B in de buurt onze gehuurde motorbike moest bijtanken. Ze was blij want ze had net geld overgeschreven naar huis en haar zoontje kon daardoor een nieuwe fiets krijgen. 'When my son is happy, I am happy'. Misschien zou hij liever zijn mama bij zich hebben in de plaats van een nieuwe fiets. Of is het haar manier om zich te troosten.

In het massagesalon tegenover ons hotel hoorden we het verhaal van een Thaise. Vroeger had ze een winkel met 'namaakmerken' (wat geldt voor alle winkels die beweren merken te verkopen). Daardoor moet ze aan de politie een 'vergoeding' betalen. Het bedrag is vanaf dit jaar van 5000 Thai bath opgeslagen naar het dubbel van 10.000 TB. Vroeger verdiende ze tot 6.000 tot 7.500 TB/dag, maar haar inkomsten zijn serieus achteruit gegaan. Kosten omhoog + inkomsten achteruit = sluiten van de winkel en werken in massagesalon. Waar wij als rijke toeristen dan ook nog eens afpingelen op de prijs.

Ter info: 100 TB is ongeveer €2,5.

The Lemongrass house

Sommige vrouwen kunnen niet genoeg krijgen van handtassen en schoenen. Bij mij zijn dat sjaals en .... schoonheids/verzorgingsproducten. Ik hou enorm van lekkere geurtjes, bodylotions en douchegels. Dus the Lemongrass house was the place to be vandaag! Gelukkig zijn er 3 op Phuket, dus er was eentje in de buurt. Met onze gehuurde motorbike was het heerlijk rondrijden. Over een heuvel naar het hiernaast gelegen strand 'Surin'. B las rustig zijn digitale krant in de geairconditioneerde winkel terwijl ik volledig uitgelaten en bijna kwijlend alle flesjes heb getest. Geen stukje huid op handen en armen bleef onaangeroerd. En dit is mijn selectie:
Lemongras anti-muggenspray
Verfrissende wilde munt voetspray
Munt en lemongras voetcreme
Roos facewash schuim (looooove it!)
Roos bodymist
Roos handcreme
Roos showergel (roos is duidelijk een favoriet bij mij)
Sandelwood roomspray
Lavendel pilowmist
Sleepwel pilowmist ( niet hetzelfde als lavendel)
Frangipane handcreme

Happy vibes

Het is hier heerlijk. De uren en dagen glijden zonder enige moeite zachtjes voorbij. Onze vitamine D waarden komen weer op een normaal peil. We doen geen al te spectaculaire dingen maar genieten wel met volle teugen van alle momenten. Zoals uitgebreid ontbijten, rondlopen in short, flipflops en t-shirt. Chillen aan het zwembad, plonzen in het water. Smoothies en happy hour. Wanneer de zon begint onder te gaan joggen we; B in de gym met airco, ik op het strand met de ondergaande zon als achtergrond en een meer dan welkome zeebries op mijn gezicht.

De Thaise mensen zijn super vriendelijk. Gisterenavond hebben we gegeten in een restaurantje op het strand. We waren de laatste klanten maar dat was prima.
'You can stay here till morning' zei de patron.
'Ok, we sleep here' antwoorde ik.
'No problem, i sleep over there, with 4 puppies'.
'Puppies?'
'Yes, you want to see them?'
Wat een overbodige vraag! Twee sloebertjes waren nog wakker en kwamen speels aangelopen toen hun baasje hen riep. Eentje bruin, het andere wit met roodbruine vlekken. Model labrador met de meest trouwe blauwe oogjes. Vier weken oud en sinds een week zindelijk. Blijkbaar worden ze om 4 uur 's morgens wakker voor hun maaltijd van melk en rijst.

De mensen werken hier ook hard. Om 6u30 worden de tafels klaargrmaakt, tegen 7u open voor ontbijt. Tot 22u30 is de keuken open. Dan opruimen om vervolgens eindelijk een paar uur te slapen. Ook in ons hotel zien we vaak hetzelfde personeel tijdens de ochtendbediening en 's avonds in het restaurant. En toch altijd goedgezind. Misschien heeft dat iets te maken met het gelukshormoon serotonine dat in het lichaam wordt aangemaakt door zonlicht.
Ik heb een medisch excuus gevonden om hier te komen wonen.

The battle of the towels

Ons hotel is redelijk goed bezet. Aan het ontbijtbuffet is het druk. En weeral veel voedselverspilling op te merken, maar daar ga ik nu niet over uitwijden. Neen, vandaag een andere mede-toerist-irritatie; de bezetting van de ligzetels.

Het 'claimen' van een zetel gebeurt hier al voor het ontbijt. Op onze eerste ochtend kwamen we dat te weten. Om 9u stonden we braaf rond te kijken met onze blauwe badhanddoeken onder de arm, op zoek naar een beschikbaar plaatsje. Dat we dan uiteindelijk nog net vonden. Verschrikkelijk in wat voor een gestresste, gehaaide wereld we leven, zelfs op een tropisch eiland. Je laat ook best je handdoek liggen, zelfs wanneer je gedurende de dag naar je kamer of buiten het hotel gaat. Want wie weet heb je anders geen zetel meer. Dat schijnt toch de grote gangbare vrees te zijn.

Best Western Premier Bangtao Beach Resort and spa

Amai, ze hebben wel hun best gedaan om enig gewicht aan de naam van ons hotel te geven. Een behoorlijke mond vol. De locatie is super! Vlak aan het strand. Zelfs als we aan het zwembad liggen zien we de oceaan. Onze kamer ligt op de bovenste verdieping (4de). Uit de infomap op onze kamer komen we te weten dat dit een goede etage is voor het geval er een tsunami uitbreekt. We zijn toch gelukzakken.

De kamer is royaal van grootte. De vloer is in hout en het hoofduiteinde van het bed is versiert met typische fraaie Thaise houtgraveringen. Ons terras kijkt uit op 1 van de twee zwembaden en op de zee. Door hoge palmbomen hebben we geen inkijk.

Laat het maar sneeuwen en vriezen in Zweden, hahaha!

Zweeds kalm

Onze reis naar Thailand begint met een geploeter met onze valiezen door de sneeuw. We beklagen het ons al gauw dat we een muts en handschoenen aanhebben. Wanneer we een minuut aan de bushalte staan komt de bus er al aan, dus geen tijd om af te koelen. Aan het station nemen we bus nummer 2 naar de luchthaven. We zijn met maar 3 passagiers en de rit duurt 34 minuten. Het scheelt niet veel of de bus rijdt tot in de vertrekhal. De eindhalte is vlak aan de ingang dus hoeven we zelfs geen stap in de sneeuw te zetten.

Dan volgt mijn meest favoriete gedeelte van de reis (lees dit met sarcasme); bagage afgeven, inchecken, douane, wachten aan de gate, boarden. Op de startbanen zijn 5 sneeuwruimers in kolonne druk bezig alles onder controle te houden. Het Thomas Cook vliegtuig vertrekt toch nog met 20 minuten vertraging (21u30).

Na het opstijgen kan het aftellen beginnen, 10u30 min of iets meer dan 9000 km. Waarbij we het luchtruim van verschillende Oosterse 'lieftallige' landen passeren. Hopelijk haalt geen van hen het in zijn hoofd ons uit de lucht te schieten. Tegenwoordig weet je nooit.

De commercieele Thomas Cook vlucht doet zijn naam alle eer aan. We krijgen na de veiligheidsinstructies een filmpje over taxfree shoppen voorgeschoteld. Het scherm is niet uit te zetten. Geloof me, ik heb het (meermaals) geprobeerd. De eerste uren is het personeel druk in de weer de uitgehongerde en dorstige Zweedse toeristen van snacks en drank te voorzien. Zelfs voor een glas water moet je betalen. Om films te kunnen bekijken moet je eerst 50 kronen betalen. Jaja, bancontact werkt op 11.000 m hoogte. Gelukkig kost een wc bezoek niets.

Al bij al is het een rustige vlucht. Op het gehuil van een baby na is iedereen aan boord Zweeds kalm. 't Is in ieder geval aangenamer reizen dan met een Chinese vlucht. We landen perfekt volgens plan 13u50 lokale tijd. Professioneel worden we naar het busje geleid dat ons op 40 min naar ons hotel brengt.

Oef, we made it, let the holiday begin!

Thailand here we come

Om onze totaal lege zonnebatterijen op te laden springen we vanavond om 21u05 op een rechtstreekse vlucht naar Thailand, Phuket, Bang Tao Beach. Voor twee weken zon, zee, Thai food, smoothies, chillen on the beach en afkoppelen. De vriestemperaturen laten we graag achter.

Let it snow!

Na een paar dagen stevig vriezen is het afgelopen avond voor de tweede keer beginnen sneeuwen. Omdat het nu koud genoeg is blijft de sneeuw ongestoord liggen. Terwijl ik dit schrijf dwarrelen nog steeds vlokken naar beneden. Ze nemen de tijd om te vallen, dus van een storm kan je niet echt spreken.

Die heldere, winterse witte laag is natuurlijk heel mooi om naar te kijken maar kan ook voor enige ongemakjes zorgen.

Na mijn rijles gisteren avond kwam ik met de fiets naar huis en ben weeral *PATAT* gevallen. De keren dat ik ondertussen al ben gevallen met mijn fiets zijn niet meer bij te houden. Deze keer in het afdalen op een steile helling hier vlak om de hoek . Gelukkig reed ik zeer langzaam. De weg was ijs en ijsglad en ik probeerde tussen de bandensporten van de auto's te rijden maar ben toch nog uitgegleden, waarna ik van zeer dichtbij de Zweedse winterse asfaltweg kon bestuderen. Mijn linkerknie heeft het meeste van de val opgevangen, dus die is wat geschaafd en zal wel blauw uitslaan in de komende dagen. Nog een geluk dat ik was ingepakt met ontelbare lagen kledij. Ik zag er dan ook uit als het Michelin bandenmannetje.

Stoff & still

Een tijdje geleden heb ik een nieuwe winkel ontdekt "Stoff & Still".

Het is een doe-het-zelf winkel in de trend van Veritas maar met dan vooral een focus op textiel. Als je daar je gading niet vindt zal je het nergens vinden. De keuze is indrukwekkend. Over de volledige lengte van de winkel - en die loopt diep - liggen stoffen langs beide wanden. Ook patchworklapjes in overvloed.


Hun catalogussen staan ook boordevol leuke naaiprojectjes waarvan ik er een paar wil uitproberen.

Winterdays

De buitenthermometer geeft -10 graden aan. Maar de lucht is open vandaag en kleurt rozig oranje aan de horizon. Het is na 9u en de dag wordt wakker. Ik ben altijd blij wanneer het een droge dag is. Dan valt het al wel eens voor dat er wat blauw in de lucht te zien is. Op grijze regenachtige dagen zit de hemel potdicht en dan zie je zelfs de contouren van de zon niet, laat staan een petieterig straaltje zon die een minidosis vitamine D aflevert.

Het is niet de koude die het lastig maakt. Daar kan je je op kleden. Maar het zijn de korte dagen. En gebrek aan zonnestraling. Gisteren in de late namiddag (tussen 16u en 17u) zijn we een wandeling gaan maken in het bos. Het leek wel midden in de nacht. Muisstil, met alleen het kraken van de bevroren grond onder onze voeten. Daar liepen we dan met hoofdverlichting en een zaklamp.

Vitamine D is trouwens een hormoon en geen vitamine. Het zorgt voor een goed evenwicht in

• de calciumstofwisseling (oa sterke beenderen)
• hart en bloedvaten
• immuunsysteem
• het voorkomen van kanker
• het voorkomen van depressies/evenwichtige stemmingen

Prince Charming

Nog eens tijd voor een update van mijn avonturen in paardenland. Het is nu 2 weken verlofperiode in de manege maar er gaan wel extra cursussen door. Dinsdag had ik een les speciaal over galopperen. Met heel veel uitleg in het Zweeds waar ik niet al te veel van heb opgestoken.

Vanmorgen heb ik deelgenomen aan een les 'basis jumping'. Tot mijn verrassing was mijn paard Prince. Ik had nog nooit op hem gereden dus om dan vandaag meteen met hem te springen was toch enige bron van zenuwachtigheid. Elk paard heeft zijn eigen persoonlijkheid. En Prince heeft natuurlijk ook een eigen karakter. Spijtig genoeg niet zo compatibel met het mijne.

Ik had (zoals altijd) wortels in mijn zakken. En dat had hij snel door. Algauw begon hij aan mijn trui te rukken en daar heeft hij niet mee opgehouden. Zelfs niet toen de wortels al op waren. Ik kon hem niet aan zijn verstand brengen dat er niets meer te voederen was. Terwijl andere paarden dat wel snel doorhebben en dan ophouden met duwen en trekken.


Prince is ook aan de kleine, maar geblokte kant, met zware onderbenen en brede hoeven. Dat heb ik lijfelijk kunnen ondervinden toen de lomperik op mijn voet ging staan. Gelukkig heb ik geïnvesteerd in schoenen met een stalen tip.

Eens in de binnenpiste had hij niet veel zin om mij te laten opstijgen en deed hij steeds een stapje naar voren op het moment dat ik mijn voet in de stijgbeugel wilde zetten. En in galop had hij ook niet veel goesting. Uiteindelijk heeft de instructrice mij een zweepje gegeven. Gewoon vasthouden was al genoeg, ik heb het maar 1 keer moeten gebruiken. Eens we over hindernissen begonnen te springen was hij al meer in zijn element. Gelukkig waren we de laatste in de rij en kon ik afkijken van anderen. Na een tijdje had ik super koud - het vriest hier - en op den duur had ik geen gevoel meer in mijn tenen. Maar al bij al heb ik weer veel bijgeleerd. Voorlopig sta ik niet op goede voet met mijn Prince Charming.

Hello Januari