Terug in Zweden

Na een afwezigheid van 7 weken zijn we weer terug in Zweden. Normaal ging ik maar een maandje in België blijven (Benjamin is in die periode voor 2 weken teruggekeerd naar Zweden), maar het een of andere virus had besloten daar een stokje voor te steken.

Back to home

Afgelopen zondag hebben we dan toch de terugreis aangevat. Gelukkig waren we half februari met onze eigen auto naar België gereden. Dus hadden we geen vliegtuig nodig. En een ferry nemen leek ons ook geen goed idee. De ferry van Kiel naar Gothenburg heeft het formaat van een cruise-schip en een nacht op een gesloten megaboot wil je niet zijn met een paar honderden andere mensen tijdens een pandemie.

Controle 1

Om 5u30 vertrokken we in Sleidinge. De eerste controle was een paar kilometer voor de Nederlandse grens. Van files was hier alles behalve sprake, wat een meevaller. Natuurlijk bonkte mijn hartje wel een beetje, want je weet nooit wat er kan gebeuren. Gelukkig hadden we een document van Volvo als bewijs dat Benjamin in Goteburg woont en werkt. De agent in kwestie was zeer vriendelijk en bekeek het papier niet eens maar wenste ons een goede thuisreis - onze Zweedse nummerplaat heeft ons zeker geholpen.

Controle 2

Vlak voor de Duitse grens kreeg ik weer wat hartkloppingskes, maar dat was niet nodig want hier was er zelfs geen controle. Oef, weer een paar honderd kilometers dichter bij huis. Onze grootste angst was de Deense grens, want Denemarken was 1 van de eerste Europese landen om nogal radicaal zijn grenzen te sluiten en ook voor de Corona crisis waren hier altijd al controles. Tegen de middag naderden we Deense controlepost. Met slechts 2 auto's voor ons was het snel onze beurt om naar het douanehokje te rijden, een meevaller was dat we niet meteen door de controle-tent werden geleid (wat ons in het verleden al 2 x is overkomen). Ik zat strategisch aan het stuur, want mijn 40% Scandinavische DNA - blauwe ogen en blond haar - zien er iets minder terroristisch uit dan Benjamin's Zuiderse looks.

Controle 3

De jonge officier in kwestie zag er ontspannen uit - het was ten slotte ook zondagmiddag en de zon stond stralend aan de top van de hemel. Geen mondmasker of handschoenen. Onze paspoorten bekeek hij niet maar de Volvo brief werd wel van A tot Z gelezen. 'We're just driving through, we're not going to stop anywhere' zei Benjamin naast mij. Wat me nogal onwaarschijnlijk leek als je weet dat het 3u40 min rijden is tot aan de Zweedse grens. Na een minuutje - dat eerder op een half uurtje leek - kregen we ons documentje terug een een groen licht. Oef weeral dichter bij huis.
En meteen de eerste parking eraf om een 'opluchtingsplasje' te doen.

Controle 4

Ik had me op voorhand voorgenomen om onderweg geen enkel openbaar toilet te gebruiken. Wegens mijn vele loopjes in het bos heb ik wel enige ervaring met het vinden van de juiste struik - geen verdere details hier. Om te tanken hadden we plastieken handschoenen. We hadden drinken mee om een week toe te komen en eten hadden we ook genoeg. Gelukkig rijden we met 2, dus met veel afwisselen, minimale plaspauzes en al rijdend eten schiet je goed op. Het scheelt natuurlijk ook als heel Europa in lockdown is en er bijna geen verkeer is op de autostrades, wat een beetje creepy is op een stralende lentedag. Ook aan de Zweedse grens was er controle maar het leek ons wel heel onwaarschijnlijk dat we hier rechtsomkeer zouden gestuurd worden.  De typisch Zweedse douanier (weer geen mondmasker of handschoenen) straalde geen grammetje autoriteit uit, las onze brief amper en alles was in kannen en kruiken toen hij hoorde dat we in Zweden wonen - al reeds 5 jaar trouwens.

Na 1470 kilometer en 13u en 45 minuten reden we om kwart voor zeven onze vertrouwde oprit op. Uitpakken was snel gedaan en na het opwarmen van een overschotje dat meegenomen was vanuit België deed horizontaal liggen in de zetel heel veel deugd. Wel met de spijtige constatatie dat het gras eerder de verticale richting was uitgegaan.