Voorzorgsmaatregelen tegen mogelijke bijwerkingen

Gisteren zat er een brief van de dokter in de bus. Redelijk rechttoe rechtaan (zoals we dat gewoon zijn), een paar regeltjes om te zeggen dat uit mijn urineonderzoek (het eerste of het tweede?) blijkt dat ik een blaasontsteking heb en daarvoor antibiotica moet nemen. Dus ipv dat er iets scheelt met mijn darmen heb ik nu een probleem met mijn blaas. Waar ik trouwens nog niets van gevoeld heb. We zullen de dokters maar vertrouwen zeker?

Elektronisch voorschrift

Dus ik braaf naar de apotheek voor het desbetreffende medicijn. Het 'voorschrift' van de dokter zit in een databank en je kan bij elke apotheek terecht om het af te halen, mits je je identiteitskaart voorlegt. Het heeft effe geduurd eer ik dat doorhad. De winkelbediende vroeg me welk merk van antibiotica ik wou.... alsof ik elke maand een blaasontsteking heb en ondertussen alle merken heb getest en met elkaar kan vergelijken. Het gaat hier toch niet over shampoo of yoghurt hé.

Bijwerkingen

Toen vroeg ze ook nog:
'Wil je het 'bijhorende' middel tegen darmpijn, want het medicijn kan je darmen overhoop halen' (en dat hebben we nu net nodig).
'Euh, of ik dat wil? Hoe kan ik dat weten, ik ben toch geen dokter?'
'Ja, sommige mensen krijgen buikpijn van dit middel. Maar niet iedereen.'
'Ik kom een medicijn ophalen om een ontsteking weg te nemen, niet om andere aandoeningen te krijgen'.
'En ben je allergisch voor enige bestanddelen van het medicijn?' (zijn ze wettelijk verplicht die vraag te stellen om achteraf geen aansprakelijkheid te hebben?)
'Dat weet ik niet (zie ik eruit als een chemicus?), ik mag hopen van niet, we zullen het snel genoeg weten hé.'
En moest het antwoord op die vraag 'ja' zijn, zou ik daar dan zijn om het te kopen? 'Ja, ik ben allergisch, maar geef het mij toch maar want mijn laatste Anafylactische shock is alweer een tijdje geleden'.

Misschien ligt het aan mij, maar ik werd zeer slecht gezind van de hele situatie. Wat een idiote conversatie! Ik weet dat Zweden erg staan op het hebben van een eigen mening en rechten, maar sommige zaken laat je toch beter aan de specialisten over? Waarom ga je dan naar een dokter als je toch aan zelfmedicatie kan doen. Als je auto een herstelling nodig heeft ga je er toch ook niet eerst eens over nadenken of het niet op een andere manier kan?

Te veel opties zijn niet goed voor mij en zeker niet op gezondheidsgebied. En zouden ze niet beter de antibiotica aanpassen zodat er überhaupt geen bijwerkingen zijn ipv er automatisch een ander doosje bij te geven, just in case? Je zou toch ook niet graag een brandblusser van de garagist krijgen na een herstel aan je wagen, voor het geval er achteraf iets in brand vliegt? 'De kans is klein, maar bij sommigen gebeurd het, dus je weet maar nooit'....

Dokter Irina

Achter mijn rug

Vorige week dinsdag had ik het geweldige genoegen (sarcastisch bedoeld) om weeral naar de Vårdcentral te gaan, deze keer voor een rectaal onderzoek. Ik ga hier niet te veel in detail gaan maar laat ons zeggen dat er leukere dingen zijn dan met je blote kont naar de deur van de gang te liggen terwijl de dokter en verpleegster een paar keer binnen- en buitenlopen. Gefluister tussen de twee vlak voor het onderzoek is ook niet goed voor het vertrouwen, want ik had sterk de indruk dat ze niet goed wisten waar ze mee bezig waren. Kortom, het onderzoek is mislukt. Maar het voordeel (ook sarcastisch bedoeld) is dat ik binnenkort naar het ziekenhuis mag voor een volledig darmonderzoek. Hopelijk weten ze daar beter waar ze mee bezig zijn.

Dokter Irina

De dokter van het onderzoek was niet dokter Hippie van de vorige keer. Irina is geen Zweedse en kan ook geen Engels. Ze sprak Zweeds met een zeer sterk Oost-Europees accent en ik verstond amper waar ze het over had. Met als resultaat dat de communicatie niet zo vlot ging. En ik me gefrustreerd en ontevreden voelde tegen de tijd dat ik naar huis ging.

Ohlala frallala

Uit mijn bloedonderzoek van de vorige keer blijkt dat ik geen glutenintolerantie heb. Toen ze dat zei viel ik bijna van mijn stoel. Ik had toen 5 weken alle voeding met gluten gelaten en voelde me al een stuk beter dus was ik er 100% van overtuigd dat ik het probleem gevonden had. Uit woede en frustratie heb ik bij het thuiskomen een fralla (rond broodje) bij mijn soep gegeten en ohlala, mijn verteringssysteem zal het geweten hebben. Een uur later was ik in de gym mijn 10k op de loopband aan het doen en ik had weer de oude stekende pijn in de maag die maar niet over ging. Tegen de avond was mijn buik gezwollen tot het formaat van een 6 maanden zwangerschap. En 2 nachten op rij moest ik weer met mijn buik op mijn eigen vuisten liggen om de pijn dragelijk te maken. Ik kon er amper door slapen.

2 voor de prijs van 1

Na al die pijn heb ik opnieuw naar de Vårdcentral gebeld om mijn verhaal te doen (en dit is ook telkens met een andere persoon). De dag erna moest ik terug voor een nieuw urineonderzoek en bloedopname, wat ik raar vond aangezien ik dat dinsdag al had laten doen. Twee keer op een week je bloed laten nemen, is dat niet wat veel? Ook naar Zweedse normen? Maar wat kan een mens meer doen dan meegaan in het proces en hopen dat er iets goed uit komt?