Dokter Irina

Achter mijn rug

Vorige week dinsdag had ik het geweldige genoegen (sarcastisch bedoeld) om weeral naar de Vårdcentral te gaan, deze keer voor een rectaal onderzoek. Ik ga hier niet te veel in detail gaan maar laat ons zeggen dat er leukere dingen zijn dan met je blote kont naar de deur van de gang te liggen terwijl de dokter en verpleegster een paar keer binnen- en buitenlopen. Gefluister tussen de twee vlak voor het onderzoek is ook niet goed voor het vertrouwen, want ik had sterk de indruk dat ze niet goed wisten waar ze mee bezig waren. Kortom, het onderzoek is mislukt. Maar het voordeel (ook sarcastisch bedoeld) is dat ik binnenkort naar het ziekenhuis mag voor een volledig darmonderzoek. Hopelijk weten ze daar beter waar ze mee bezig zijn.

Dokter Irina

De dokter van het onderzoek was niet dokter Hippie van de vorige keer. Irina is geen Zweedse en kan ook geen Engels. Ze sprak Zweeds met een zeer sterk Oost-Europees accent en ik verstond amper waar ze het over had. Met als resultaat dat de communicatie niet zo vlot ging. En ik me gefrustreerd en ontevreden voelde tegen de tijd dat ik naar huis ging.

Ohlala frallala

Uit mijn bloedonderzoek van de vorige keer blijkt dat ik geen glutenintolerantie heb. Toen ze dat zei viel ik bijna van mijn stoel. Ik had toen 5 weken alle voeding met gluten gelaten en voelde me al een stuk beter dus was ik er 100% van overtuigd dat ik het probleem gevonden had. Uit woede en frustratie heb ik bij het thuiskomen een fralla (rond broodje) bij mijn soep gegeten en ohlala, mijn verteringssysteem zal het geweten hebben. Een uur later was ik in de gym mijn 10k op de loopband aan het doen en ik had weer de oude stekende pijn in de maag die maar niet over ging. Tegen de avond was mijn buik gezwollen tot het formaat van een 6 maanden zwangerschap. En 2 nachten op rij moest ik weer met mijn buik op mijn eigen vuisten liggen om de pijn dragelijk te maken. Ik kon er amper door slapen.

2 voor de prijs van 1

Na al die pijn heb ik opnieuw naar de Vårdcentral gebeld om mijn verhaal te doen (en dit is ook telkens met een andere persoon). De dag erna moest ik terug voor een nieuw urineonderzoek en bloedopname, wat ik raar vond aangezien ik dat dinsdag al had laten doen. Twee keer op een week je bloed laten nemen, is dat niet wat veel? Ook naar Zweedse normen? Maar wat kan een mens meer doen dan meegaan in het proces en hopen dat er iets goed uit komt?