Beste beentje voorzetten

Het grootste pluspunt van leven in Zweden zijn de bossen, natuurreservaten en zee die we op wandelafstand van onze deur hebben. En de trails en paden die tot onze beschikking zijn zal je in Gent - of de rest van België - niet tegenkomen. Omdat ik graag loop en alle dagen wil genieten van de frisse lucht, liepen (haha) mijn loopuren elke maand een beetje omhoog, tot ik het in mijn hoofd haalde om elke maand 200 km te lopen. Daar ben ik in de zomer 2019 mee begonnen en het was tijdens de winter niet altijd evident om vol te houden - maar gelukkig kon ik ook heel wat kilometers op de loopband van onze lokale gym malen. En voor je nu denkt dat die afstanden veel zijn; ultralopers doen 360 km per WEEK. En de wedstrijden die ze lopen zijn 100 of 160 km en meer met de vingers in de neus. Ik loop niet met mijn vingers in mijn neus want dan zou ik niet goed kunnen ademen maar heb wel een neus die beter loopt dan ik. Door de komst van de lente en de pollen heb ik bijna constant een loopneus (haha, weeral).

Up and down

Natuurlijk gaan we nu niet meer naar de gym want dat is toch wel dé broeihaard van bacteriën en virussen. Dus dat wil zeggen dat alle meters op de trails moeten afgelegd worden en die zijn spijtig genoeg op weinig plaatsen vlak. Maar moeilijk gaat ook en daarom was het deze maand tijd om er nog een stukje bovenop te doen, 10% meer, dus 220km. En dat is me op minder dan een maand gelukt, 28 dagen om precies te zijn. Zonder blessures, blaren of gescheurde kleren alhoewel ik wel een paar keer met mijn vel achter de braambes-takken ben blijven hangen. Vorige week hadden we elke dag een schitterend zonnetje en rond de 16 graden. Als je dan een paar keer een duurloop van 20 km doet waarbij het zweet van je af gutst (ik ben spijtig genoeg een zweterke) zijn je benen en armen heel snel bruin. De contouren van mijn horloge en trouwring staan al in mijn huid afgetekend. Allemaal voordelen dus.

Volvo Backyard trail

Normaal gezien helpt het enorm om je in te schrijven voor een wedstrijd of trailrun om gemotiveerd te blijven. En we hadden er eentje op het programma staan vorige week! The Volvo backyard trail. Zoals de naam al doet vermoeden een race door Volvo georganiseerd in de bossen rond hun faciliteiten. Maar dankzij het onsportieve Coronavirus is die loop afgelast. En het ziet er niet naar uit dat er in de komende weken (maanden?) een nieuwe staat aan te komen (*diepe zucht*).

Nieuwe doelen

Omdat alles tegenwoordig virtueel gebeurd heb ik me voorgenomen een Garmin loopschema te volgen zodat ik eindelijk eens een halve marathon onder de 2 uren kan lopen. Afstanden zijn niet de moeilijkheid bij mij, maar mijn basissnelheid mag wel wat beter. Dus vanaf vrijdag gaat mijn horloge me een aantal trainingen opleggen - daar ben ik wel eens benieuwd naar. Hopelijk kunnen we tijdens de zomer of het najaar in België nog een paar loopjes doen. De 'Great Breweries run' begin Juni stond op mijn verlanglijstje maar die is geannuleerd (*weeral diepe zucht*). Laat ons dan maar mikken op de 'Lampiris Leuven nature trail' in september.

(1 tot 28 april: 220 km, 22 loopdagen, 6 rustdagen, gemiddeld 55 km/week, 7.9 km/dag, langste afstand 20.1 km, kortste afstand 5.1 km, gemiddelde snelheid 9.33)

Vad gör du nu Sverige?

Ondertussen zijn we 5 dagen terug in Zweden. Na de lockdown in België ontgaat het ons niet dat de algemene mentaliteit hier een pak relaxter is. Alle winkels en restaurants zijn open. Normaal gezien de scholen ook, maar nu is het even Paasverlof.

Winkelen is voor mij een hele opgave, het is bijna als navigeren door oorlogsgebied. Er worden door de luidsprekers van de winkel wel aansporingen gegeven om afstand te bewaren maar in de rayons merk ik hier niet veel van. Constant heb ik het gevoel dat ik het Coronavirus opdoe. Volgens een Fins onderzoek kan je zelfs besmet raken als iemand in de winkelrij naast je een minuut geleden gehoest heeft. Je zou van minder hypochonder worden. Onbewust hou ik tijdens het winkelen constant een beetje mijn adem in en dan heb ik het in de auto op weg naar huis wat benauwd.... 'Kan ik nu minder goed ademen? Voel ik iets aan mijn longen? Zou ik het virus vandaag opgelopen hebben? Ga ik nu Benjamin ook besmetten als ik thuis kom?' Een mens zou van minder beginnen te hyperventileren.

Vanmiddag ging ik joggen en kwam daarbij voorbij een heel populair artisanaal bakkerij'tje waar ze tot buiten stonden aan te schuiven. Zo'n 15 tal mensen kort op elkaar, dwars over een doodlopende weg ... en ik moest daar door lopen. Het is als in een mijnenveld lopen. Mensen gaan ook in groep bij elkaar op bezoek en staan dicht bij de buren te babbelen. Totaal geen 'corona-vuiltje' aan de lucht.

Zweden is in vergelijking met de andere Europese landen zeker een buitenbeentje met zijn (re)laxse houding. Eén groot medisch experiment? Alleen de toekomst zal het uitwijzen. Oftewel weten de Zweden iets wat de rest van de mensheid niet weet. Misschien heeft de koude zeelucht helende krachten? Of bevat het Vikingsbloed automatisch de één of andere natuurlijke immuniteit? Als dat het geval is heb ik met mijn 40% Scandinavisch DNA betere kansen om de pandemie te overleven. Een andere mogelijkheid is dat de 'klop' van de Thorhamer hier een stuk later komt.

Terug in Zweden

Na een afwezigheid van 7 weken zijn we weer terug in Zweden. Normaal ging ik maar een maandje in België blijven (Benjamin is in die periode voor 2 weken teruggekeerd naar Zweden), maar het een of andere virus had besloten daar een stokje voor te steken.

Back to home

Afgelopen zondag hebben we dan toch de terugreis aangevat. Gelukkig waren we half februari met onze eigen auto naar België gereden. Dus hadden we geen vliegtuig nodig. En een ferry nemen leek ons ook geen goed idee. De ferry van Kiel naar Gothenburg heeft het formaat van een cruise-schip en een nacht op een gesloten megaboot wil je niet zijn met een paar honderden andere mensen tijdens een pandemie.

Controle 1

Om 5u30 vertrokken we in Sleidinge. De eerste controle was een paar kilometer voor de Nederlandse grens. Van files was hier alles behalve sprake, wat een meevaller. Natuurlijk bonkte mijn hartje wel een beetje, want je weet nooit wat er kan gebeuren. Gelukkig hadden we een document van Volvo als bewijs dat Benjamin in Goteburg woont en werkt. De agent in kwestie was zeer vriendelijk en bekeek het papier niet eens maar wenste ons een goede thuisreis - onze Zweedse nummerplaat heeft ons zeker geholpen.

Controle 2

Vlak voor de Duitse grens kreeg ik weer wat hartkloppingskes, maar dat was niet nodig want hier was er zelfs geen controle. Oef, weer een paar honderd kilometers dichter bij huis. Onze grootste angst was de Deense grens, want Denemarken was 1 van de eerste Europese landen om nogal radicaal zijn grenzen te sluiten en ook voor de Corona crisis waren hier altijd al controles. Tegen de middag naderden we Deense controlepost. Met slechts 2 auto's voor ons was het snel onze beurt om naar het douanehokje te rijden, een meevaller was dat we niet meteen door de controle-tent werden geleid (wat ons in het verleden al 2 x is overkomen). Ik zat strategisch aan het stuur, want mijn 40% Scandinavische DNA - blauwe ogen en blond haar - zien er iets minder terroristisch uit dan Benjamin's Zuiderse looks.

Controle 3

De jonge officier in kwestie zag er ontspannen uit - het was ten slotte ook zondagmiddag en de zon stond stralend aan de top van de hemel. Geen mondmasker of handschoenen. Onze paspoorten bekeek hij niet maar de Volvo brief werd wel van A tot Z gelezen. 'We're just driving through, we're not going to stop anywhere' zei Benjamin naast mij. Wat me nogal onwaarschijnlijk leek als je weet dat het 3u40 min rijden is tot aan de Zweedse grens. Na een minuutje - dat eerder op een half uurtje leek - kregen we ons documentje terug een een groen licht. Oef weeral dichter bij huis.
En meteen de eerste parking eraf om een 'opluchtingsplasje' te doen.

Controle 4

Ik had me op voorhand voorgenomen om onderweg geen enkel openbaar toilet te gebruiken. Wegens mijn vele loopjes in het bos heb ik wel enige ervaring met het vinden van de juiste struik - geen verdere details hier. Om te tanken hadden we plastieken handschoenen. We hadden drinken mee om een week toe te komen en eten hadden we ook genoeg. Gelukkig rijden we met 2, dus met veel afwisselen, minimale plaspauzes en al rijdend eten schiet je goed op. Het scheelt natuurlijk ook als heel Europa in lockdown is en er bijna geen verkeer is op de autostrades, wat een beetje creepy is op een stralende lentedag. Ook aan de Zweedse grens was er controle maar het leek ons wel heel onwaarschijnlijk dat we hier rechtsomkeer zouden gestuurd worden.  De typisch Zweedse douanier (weer geen mondmasker of handschoenen) straalde geen grammetje autoriteit uit, las onze brief amper en alles was in kannen en kruiken toen hij hoorde dat we in Zweden wonen - al reeds 5 jaar trouwens.

Na 1470 kilometer en 13u en 45 minuten reden we om kwart voor zeven onze vertrouwde oprit op. Uitpakken was snel gedaan en na het opwarmen van een overschotje dat meegenomen was vanuit België deed horizontaal liggen in de zetel heel veel deugd. Wel met de spijtige constatatie dat het gras eerder de verticale richting was uitgegaan.