Wat kraakt daar in het struikgewas?

Omdat de winter in Zweden ellendig laaaaaang duurt, is elke zonnige dag een excuus om buiten een beetje verse lucht in te ademen en een straaltje zonlicht op te vangen.

Op iets meer dan een uurtje rijden, naar het Noorden in de buurt van Vännersborg (zeer vriendelijke naam want letterlijk betekend het Vriendenburcht), liggen de Hanne- en Hunneberg natuurreservaten. Er zouden veel elanden in het wild leven en de koning gaat er traditioneel 1 x per jaar jagen. Sinds 1351 zijn de jachtgronden eigendom van het koningshuis. Wat eigenlijk wel een goede zaak is voor de bescherming van de dieren, want ik heb zo'n vermoeden dat de Zweedse koning geen echte jachtfanaat is.

Vorig weekend had B een lang weekend en zijn we vrijdag naar Hunneberg gegaan voor een wandeling van 10 km. Daar hebben we iets langer over gedaan dan verwacht, want hier en daar was het best lastig om door de sneeuw te ploeteren. Met al het ijs en de sneeuw op de paden was het een en al kraken dat we deden, dus het 'wildleven' kon ons van ver horen afkomen, en op een eekhoorn na hebben we dus niet veel beweging gezien. Maar er waren enorm veel sporen in de sneeuw. Met onze beperkte kennis konden we die van elanden en vossen wel herkennen. Er leven ook herten en reeën. En volgens de website www.hunneberg.com zouden er ook bevers zijn.

De natuur was zeer mooi en op onze wandeling hebben we niet 1 andere wandelaar tegengekomen. Een groot voordeel van het lengen van de dagen is dat je je niet ongerust moet maken als je wandeling iets langer duurt, het is nu zeer klaar tot 19u, dus een uurtje extra wandelen moet niet in het donker gebeuren.

Aan het startpunt was een cafetaria die tot 16u open is. Naar Belgische normen een zeer vroeg sluitingsuur want ideaal is toch dat je na een wandeling nog een stuk taart of pannenkoek kan eten vooraleer je terug naar huis rijdt? Neen, dus. Gelukkig hadden we er voor onze wandeling een grote kom spinaziesoep met vers brood gegeten. En ik had nog een mueslikoekje in de rugzak, dus daar moesten we het dan maar mee doen.

Oude houthakkershutten

Elanden afdruk (links), Tina (rechts)

Hier en daar een hellingske

Elanden museum (gesloten)

Toch nog een eland gezien