Beste beentje voorzetten

Het grootste pluspunt van leven in Zweden zijn de bossen, natuurreservaten en zee die we op wandelafstand van onze deur hebben. En de trails en paden die tot onze beschikking zijn zal je in Gent - of de rest van België - niet tegenkomen. Omdat ik graag loop en alle dagen wil genieten van de frisse lucht, liepen (haha) mijn loopuren elke maand een beetje omhoog, tot ik het in mijn hoofd haalde om elke maand 200 km te lopen. Daar ben ik in de zomer 2019 mee begonnen en het was tijdens de winter niet altijd evident om vol te houden - maar gelukkig kon ik ook heel wat kilometers op de loopband van onze lokale gym malen. En voor je nu denkt dat die afstanden veel zijn; ultralopers doen 360 km per WEEK. En de wedstrijden die ze lopen zijn 100 of 160 km en meer met de vingers in de neus. Ik loop niet met mijn vingers in mijn neus want dan zou ik niet goed kunnen ademen maar heb wel een neus die beter loopt dan ik. Door de komst van de lente en de pollen heb ik bijna constant een loopneus (haha, weeral).

Up and down

Natuurlijk gaan we nu niet meer naar de gym want dat is toch wel dé broeihaard van bacteriën en virussen. Dus dat wil zeggen dat alle meters op de trails moeten afgelegd worden en die zijn spijtig genoeg op weinig plaatsen vlak. Maar moeilijk gaat ook en daarom was het deze maand tijd om er nog een stukje bovenop te doen, 10% meer, dus 220km. En dat is me op minder dan een maand gelukt, 28 dagen om precies te zijn. Zonder blessures, blaren of gescheurde kleren alhoewel ik wel een paar keer met mijn vel achter de braambes-takken ben blijven hangen. Vorige week hadden we elke dag een schitterend zonnetje en rond de 16 graden. Als je dan een paar keer een duurloop van 20 km doet waarbij het zweet van je af gutst (ik ben spijtig genoeg een zweterke) zijn je benen en armen heel snel bruin. De contouren van mijn horloge en trouwring staan al in mijn huid afgetekend. Allemaal voordelen dus.

Volvo Backyard trail

Normaal gezien helpt het enorm om je in te schrijven voor een wedstrijd of trailrun om gemotiveerd te blijven. En we hadden er eentje op het programma staan vorige week! The Volvo backyard trail. Zoals de naam al doet vermoeden een race door Volvo georganiseerd in de bossen rond hun faciliteiten. Maar dankzij het onsportieve Coronavirus is die loop afgelast. En het ziet er niet naar uit dat er in de komende weken (maanden?) een nieuwe staat aan te komen (*diepe zucht*).

Nieuwe doelen

Omdat alles tegenwoordig virtueel gebeurd heb ik me voorgenomen een Garmin loopschema te volgen zodat ik eindelijk eens een halve marathon onder de 2 uren kan lopen. Afstanden zijn niet de moeilijkheid bij mij, maar mijn basissnelheid mag wel wat beter. Dus vanaf vrijdag gaat mijn horloge me een aantal trainingen opleggen - daar ben ik wel eens benieuwd naar. Hopelijk kunnen we tijdens de zomer of het najaar in België nog een paar loopjes doen. De 'Great Breweries run' begin Juni stond op mijn verlanglijstje maar die is geannuleerd (*weeral diepe zucht*). Laat ons dan maar mikken op de 'Lampiris Leuven nature trail' in september.

(1 tot 28 april: 220 km, 22 loopdagen, 6 rustdagen, gemiddeld 55 km/week, 7.9 km/dag, langste afstand 20.1 km, kortste afstand 5.1 km, gemiddelde snelheid 9.33)

Vad gör du nu Sverige?

Ondertussen zijn we 5 dagen terug in Zweden. Na de lockdown in België ontgaat het ons niet dat de algemene mentaliteit hier een pak relaxter is. Alle winkels en restaurants zijn open. Normaal gezien de scholen ook, maar nu is het even Paasverlof.

Winkelen is voor mij een hele opgave, het is bijna als navigeren door oorlogsgebied. Er worden door de luidsprekers van de winkel wel aansporingen gegeven om afstand te bewaren maar in de rayons merk ik hier niet veel van. Constant heb ik het gevoel dat ik het Coronavirus opdoe. Volgens een Fins onderzoek kan je zelfs besmet raken als iemand in de winkelrij naast je een minuut geleden gehoest heeft. Je zou van minder hypochonder worden. Onbewust hou ik tijdens het winkelen constant een beetje mijn adem in en dan heb ik het in de auto op weg naar huis wat benauwd.... 'Kan ik nu minder goed ademen? Voel ik iets aan mijn longen? Zou ik het virus vandaag opgelopen hebben? Ga ik nu Benjamin ook besmetten als ik thuis kom?' Een mens zou van minder beginnen te hyperventileren.

Vanmiddag ging ik joggen en kwam daarbij voorbij een heel populair artisanaal bakkerij'tje waar ze tot buiten stonden aan te schuiven. Zo'n 15 tal mensen kort op elkaar, dwars over een doodlopende weg ... en ik moest daar door lopen. Het is als in een mijnenveld lopen. Mensen gaan ook in groep bij elkaar op bezoek en staan dicht bij de buren te babbelen. Totaal geen 'corona-vuiltje' aan de lucht.

Zweden is in vergelijking met de andere Europese landen zeker een buitenbeentje met zijn (re)laxse houding. Eén groot medisch experiment? Alleen de toekomst zal het uitwijzen. Oftewel weten de Zweden iets wat de rest van de mensheid niet weet. Misschien heeft de koude zeelucht helende krachten? Of bevat het Vikingsbloed automatisch de één of andere natuurlijke immuniteit? Als dat het geval is heb ik met mijn 40% Scandinavisch DNA betere kansen om de pandemie te overleven. Een andere mogelijkheid is dat de 'klop' van de Thorhamer hier een stuk later komt.

Terug in Zweden

Na een afwezigheid van 7 weken zijn we weer terug in Zweden. Normaal ging ik maar een maandje in België blijven (Benjamin is in die periode voor 2 weken teruggekeerd naar Zweden), maar het een of andere virus had besloten daar een stokje voor te steken.

Back to home

Afgelopen zondag hebben we dan toch de terugreis aangevat. Gelukkig waren we half februari met onze eigen auto naar België gereden. Dus hadden we geen vliegtuig nodig. En een ferry nemen leek ons ook geen goed idee. De ferry van Kiel naar Gothenburg heeft het formaat van een cruise-schip en een nacht op een gesloten megaboot wil je niet zijn met een paar honderden andere mensen tijdens een pandemie.

Controle 1

Om 5u30 vertrokken we in Sleidinge. De eerste controle was een paar kilometer voor de Nederlandse grens. Van files was hier alles behalve sprake, wat een meevaller. Natuurlijk bonkte mijn hartje wel een beetje, want je weet nooit wat er kan gebeuren. Gelukkig hadden we een document van Volvo als bewijs dat Benjamin in Goteburg woont en werkt. De agent in kwestie was zeer vriendelijk en bekeek het papier niet eens maar wenste ons een goede thuisreis - onze Zweedse nummerplaat heeft ons zeker geholpen.

Controle 2

Vlak voor de Duitse grens kreeg ik weer wat hartkloppingskes, maar dat was niet nodig want hier was er zelfs geen controle. Oef, weer een paar honderd kilometers dichter bij huis. Onze grootste angst was de Deense grens, want Denemarken was 1 van de eerste Europese landen om nogal radicaal zijn grenzen te sluiten en ook voor de Corona crisis waren hier altijd al controles. Tegen de middag naderden we Deense controlepost. Met slechts 2 auto's voor ons was het snel onze beurt om naar het douanehokje te rijden, een meevaller was dat we niet meteen door de controle-tent werden geleid (wat ons in het verleden al 2 x is overkomen). Ik zat strategisch aan het stuur, want mijn 40% Scandinavische DNA - blauwe ogen en blond haar - zien er iets minder terroristisch uit dan Benjamin's Zuiderse looks.

Controle 3

De jonge officier in kwestie zag er ontspannen uit - het was ten slotte ook zondagmiddag en de zon stond stralend aan de top van de hemel. Geen mondmasker of handschoenen. Onze paspoorten bekeek hij niet maar de Volvo brief werd wel van A tot Z gelezen. 'We're just driving through, we're not going to stop anywhere' zei Benjamin naast mij. Wat me nogal onwaarschijnlijk leek als je weet dat het 3u40 min rijden is tot aan de Zweedse grens. Na een minuutje - dat eerder op een half uurtje leek - kregen we ons documentje terug een een groen licht. Oef weeral dichter bij huis.
En meteen de eerste parking eraf om een 'opluchtingsplasje' te doen.

Controle 4

Ik had me op voorhand voorgenomen om onderweg geen enkel openbaar toilet te gebruiken. Wegens mijn vele loopjes in het bos heb ik wel enige ervaring met het vinden van de juiste struik - geen verdere details hier. Om te tanken hadden we plastieken handschoenen. We hadden drinken mee om een week toe te komen en eten hadden we ook genoeg. Gelukkig rijden we met 2, dus met veel afwisselen, minimale plaspauzes en al rijdend eten schiet je goed op. Het scheelt natuurlijk ook als heel Europa in lockdown is en er bijna geen verkeer is op de autostrades, wat een beetje creepy is op een stralende lentedag. Ook aan de Zweedse grens was er controle maar het leek ons wel heel onwaarschijnlijk dat we hier rechtsomkeer zouden gestuurd worden.  De typisch Zweedse douanier (weer geen mondmasker of handschoenen) straalde geen grammetje autoriteit uit, las onze brief amper en alles was in kannen en kruiken toen hij hoorde dat we in Zweden wonen - al reeds 5 jaar trouwens.

Na 1470 kilometer en 13u en 45 minuten reden we om kwart voor zeven onze vertrouwde oprit op. Uitpakken was snel gedaan en na het opwarmen van een overschotje dat meegenomen was vanuit België deed horizontaal liggen in de zetel heel veel deugd. Wel met de spijtige constatatie dat het gras eerder de verticale richting was uitgegaan.

Roskilde

In een vorige blog had ik het over het pittoreske Lejre. In de buurt ervan ligt 1 van de oudste steden van Denemarken: Roskilde en bekent om het grootste Rockfestival in het Noorden. Toen wij er waren was het een heel stuk rustiger. Kijk en oordeel zelf:

Animal friend or animal fiende?

Eerst en vooral een verduidelijking van de titel: fiende lijkt een vriendelijk woord, maar in het Zweeds betekent het 'vijand'. Alhoewel de Zweden beweren natuur- en dierenliefhebbers te zijn, zijn het ook de eersten om een half varken of een kwart rund op de BBQ te leggen. Contradicties die ik moeilijk kan begrijpen. En afgelopen week stond daarvan een levend voorbeeld aan mijn deur.

Animal welfare

Regelmatig krijgen we het Rode Kruis, plaatselijke jongeren met verkoop voor het sponsoren van een schooluitstapje, alarminstallateurs, Amnesty etc aan de deur. Er lijkt wel geen week voorbij te gaan of er komt wel iemand voor een donatie bellen. Maandag, in de gietende regen, was het aan de beurt van de Dierenbescherming, of ik niet een maandelijkse donatie wou doen - kleinste bedrag was 150 kr. Ik legde hen uit dat ik geen dieren eet. Ook geen eieren of andere dierlijke melkproducten, en als iedereen dat zou doen het er voor de dieren al veel beter zou uitzien. Toen waren ze wel even uit hun lood geslagen - 1 van hen gaf toe dat hij zelf wel vlees eet. Daar was ik dan weer verbaast over. 'Maar in de plaats doe ik dit' (rondgaan voor donaties in de gietende regen) zei hij.

Kortzichtig

Het eerste probleem met ons consumptiegedrag is dat we veel te ver staan van het voedselverwerkingsproces - we zien niet hoe een dier wordt gehamerd, gekeeld, gevild, gesneden en verhakt. Het tweede is dat we niet de werkelijke 'prijs' betalen van het voedsel dat we eten. De echte kost voor het milieu - vervuiling inbegrepen. Zo is de reële prijs voor een hamburger niet 2,5 euro maar 200 dollar. Dan zou je wel eens 2x nadenken voor je beslist de drive-thru van de McDonalds te nemen.

Promo pack 2 kg kippenborsten

De dieren liefhebbende Zweden hebben graag dat de vleesafdeling in hun plaatselijke supermarkt goed gevuld is. Ik ergerde me afgelopen week verschrikkelijk aan een postergrote advertentie op de parking van de ICA Maxi: koop een verpakking van 2 kilogram kippenborsten - beter voor het milieu. Hoe ze dat met elkaar verbinden begrijp ik langs geen kanten. Hoe dan ook, het blijft een feit dat die 8 filets van kippenborsten ooit 4 levende hennen waren.

Moose on the loose

Het is een feit! Wat onmogelijk leek is werkelijkheid geworden. De mythe is doorbroken. Het mysterie onthult!

Er zijn wel degelijk elanden in Zweden. Ik heb mijn eerste 'echte', 'wilde' eland gezien. Spijtig genoeg waren de omstandigheden niet ideaal en het scheelde niet veel of mijn eerste ontmoeting met een eland was in aanrijding.

Avondje swappen

Gisterenavond tussen 18 en 21u ben ik naar een swap-feestje geweest. Een superleuk concept waar alleen vriendinnen op zijn uitgenodigd (dus de echtgenoot heeft een carte blanche om heel de avond naar sport te kijken op TV - in dit geval Club Brugge tegen Real Madrid, 2-2 btw). Je brengt spullen mee die je niet meer gebruikt of draagt. Dat kan gaan van accessoires en make-up, decoratie, tot kleren en schoenen. Alles wordt samen gebracht en dan kan je door de spullen van anderen gaan en gratis meenemen wat je maar wilt. Echtgenotes en kinderen mag je niet swappen. Maar dat zou ik toch nooit doen want er is geen betere dan de mijne.

Heer in het verkeer

Ok, waar was ik? De swap was aan de andere kant van Gotenburg, in een gehuurd zaaltje in Partille. Toen ik naar huis reed stond ik wegens werken nog een kwartiertje in de file, dus het was bijna half 10 toen ik bijna thuis was. Ik reed op mijn gemakje en ondanks het latere uur reed er toch een auto voor me. Zoals gebruikelijk is in Zweden ben je 'een heer in het verkeer', dus ik hield mooi mijn afstand. En maar goed ook...

Het gebeurde op de Björlandavägen ongeveer tussen Lexby en Östergärde (voor diegenen onder jullie die het willen googelen), waar aan de rechterzijde alleen maar velden liggen, maar links toch redelijk wat huizen staan. Net toen ik de muziek wat luider had gezet en wat aan het meezingen was, deed de auto voor mij een manoeuvre en ging op zijn rem staan. En toen zag ik van voor zijn auto een vrouwtjes eland in de gracht springen en het veld ingaan waar ze even bleef stilstaan. Ik heb er al foto's van gezien, maar ik was danig onder de indruk van de omvang van het dier! Een kolossaal hoofd en lichaam en daar dan relatief dunne poten onder. Ik was eigenlijk blij in het veilige metalen omhulsel van onze Volvo te zitten. De mensen in de auto voor mij waren ok, alleen de kap van hun linkerspiegel was eraf.

En zo zie je maar weer: be careful what you wish for.

Menselijke barometer

Ik voel het in mijn botten

Om de een of andere reden ben ik veel gevoeliger geworden voor het weer en vooral dan voor weersveranderingen. Misschien komt het omdat de verschillen in temperatuur hier veel hoger zijn. De ene dag is het 22 graden en de volgende is het 12. Of heeft het iets met de vochtigheid te maken? We wonen ten slotte vlak aan de zee en aan het bos en op een koude, grijze, mistige dag voel ik dat in 'mijn botten' - ik lijk wel een oud vrouwke met jicht of een oorlogsveteraan die het veranderen van het weer op voorhand in zijn blessure kan aanvoelen.


Vaak heb ik last van migraines en die vallen opvallend veel samen met kouder worden en komen vaak op vlak voor stormachtig weer. En de koude voel ik in mijn nek en schouders - maar dat geldt voor iedereen hier. Ik ben al begonnen met het innemen van extra vitamine D, want dat helpt me om een betere nachtrust te hebben.

Inzinking

Misschien komt het door het veranderen van het weer - laten we het daarop steken - en mijn slechte nachtrust, maar 2 dagen geleden was ik tijdens het boodschappen doen niet zo fris in mijn hoofd. Ik had net 2 winkels gedaan en om je een idee te geven van mijn gemoedstoestand: toen bleek dat zoiets simpels als een fles huisazijn volledig uit voorraad was kreeg ik bijna een inzinking. (Om de een of andere reden is azijn in Zweden geen dagelijks product en komt het in het gebruiksonvriendelijke formaat van 250 tot 500 ml en dan ook nog in super zwaar glas.)

Beetje verstrooid

Hoe dan ook, mijn laatste stop was onze lokale supermarkt, waar ik ongeveer een half uur binnen was. Toen ik buiten kwam zag ik van ver dat de koffer van mijn auto - met boodschappen van de vorige winkels - wagenwijd openstond. Ik had de koffer wel toegedaan na het nemen van de boodschappentassen maar waarschijnlijk was er een obstructie en dan gaat de klep weer helemaal open. Maar dat had ik niet gezien omdat ik al op weg was om een winkelkarretje te halen. Alhoewel de auto een eindje van de ingang van de winkel stond was er toch niets weg, zelfs niet mijn doos waspoeder of rollen wc-papier. Dat zou pas een reden geweest zijn om een inzinking te krijgen.

Lejre

Het Deense platteland

De zomer is absoluut achter ons en ik realiseer me dat er een paar toffe ervaringen waren die ik ben vergeten te delen. In juli verbleven we 3 nachten in het Deense platteland in een dorpje genaamd 'Lejre'. We hadden er een verbouwde schuur met prachtige tuin helemaal voor ons alleen. Het was ook nog eens goed weer en de omgeving was prachtig om te verkennen.

Jaarlijks congres

De reden waarom we in Lejre verbleven is dat het niet ver is gelegen van Kopenhagen. En daar moesten we dit jaar zijn voor een congres. In Gothenburg maken we deel uit van een Engelse gemeente van JW's en omdat er niet genoeg Engelse groepen/gemeenten zijn in Zweden om een congres te organiseren is ons district niet bepaald volgens land, zoals in België, maar volgens regio - in dit geval Scandinavië, dus ook Denemarken en Noorwegen horen daarbij. De afgelopen jaren hebben we dus ons jaarlijks congres gehad in Silkeborg (Denemarken), Helsingborg (Zweden) en dit jaar Kopenhagen (Denemarken). Het was dan ook nog eens een internationaal congres, dwz dat er afgevaardigden waren van over heel de wereld, oa Hawai'i, USA, Japan, Columbia en Brazilië. Super aanmoedigend en maar weer eens in de levende lijve ondervonden hoe uniek het is deel uit te maken van een verenigde, liefdevolle en hartelijke organisatie.

Herfst

't Is weer voorbij die mooie zomer...

De herfst is al duidelijk voelbaar. Deze week heb ik voor de eerste keer een lange broek en looptruitje met lange mouwen moeten aandoen tijdens het lopen en nog had ik het te koud. Het was rond de 13 graden maar heel vochtig en de lucht boven het bos was zeer mistig, dus op de duur kreeg ik zelfs pijn in mijn handen. De handschoenen zullen weer uit de kast moeten komen.

Ik kijk er al tegenop om een lange winter tegemoet te gaan. De herfst is zeer kort, voor je het weet zijn de bladeren van de bomen en dan is het 5 maanden bibberen. Omdat de lente ook laat begint - mei ten vroegste - lijkt de winter dus ein-de-loos te duren. Gelukkig hebben we een vitamine D kuur gepland, het is ondertussen een Zweedse traditie geworden om in December 2 weken naar Thailand te gaan. Dit jaar extra vroeg omdat het niet anders kon wegens het werk, dus op 20 November vliegen we via Stockholm naar Phuket. Laat het aftellen maar beginnen.

Ljus, ljud, lugn, ljung

Nu we hier bijna 4 en half jaar wonen heb ik nog eens mijn oude Zweedse lesboeken bovengehaald en ik ben aangenaam verrast! Ondertussen is onze kennis van de taal erop vooruit gegaan dus die eerste lesjes zijn kinderspel geworden. Onbewust neem je veel van de taal op. Ik luister (ongewild) automatisch mee als er gesprekken gaande zijn rondom mij, of dat nu in de gym, supermarkt, op de bus, straat of de radio is.

Ljung

Een tijdje geleden kwam ik tijdens een jogging een ouder koppel tegen die aan het picknicken waren. Normaal gezien stop ik niet om te babbelen tijdens het lopen, maar ze zaten op een bankje op de top van een heuvel met zicht op de baai van Sillvik. We waren omgeven door paarse heide - van hen leerde ik dat het woord hiervoor 'ljung' is. Nu heb ik dat al wel eerder gezien in reclameboekjes voor planten en in ons lokale tuincentrum, maar het heeft altijd een paar keer nodig om te blijven hangen.

Ljus en ljud

Andere woorden leer je dan weer per paar, zoals ljus (licht) en ljud (geluid). De logica is ver te zoeken als je wil zeggen: 'praat eens niet zo luid', want in het Zweeds is dat 'prata inte så högt'. Gelukkig is smaak gewoon 'smak' en kan je wel zeggen 'det smaker god'. God is dus goed en gud betekend god - ben je nog mee?

Lugn

'Doe het rustig aan' heb ik vrij snel geleerd, namelijk in de rijschool. Tijdens het rijden kwam het al eens voor dat ik mijn paard moest kalmeren en dan was 'lugn' het juiste woord. 'Ta det lugnt', betekend 'doe het rustig aan', iets wat de Zweden maar al te graag ter harte nemen.

Teddy Friendly

Drie weken geleden waren we nog eens in de buurt van de Deense hoofdstad. Kopenhagen heeft in het zuiden een mooie archipel en ook de natuur in het Westen is de moeite waard. Vorig jaar hebben we er kennis gemaakt met een wel heel speciaal sculptuur...

Thomas Dambo

Om meer toeristen naar de natuur buiten Kopenhagen te lokken heeft de artiest Thomas Dambo uit gerecycleerd hout 6 vriendelijke reuzen gebouwd en 'verstopt' in de bossen en heide van 6 minder bekende gemeenten ten zuiden van Kopenhagen.  De zes zijn: Teddy Friendly, Oscar Under the Bridge, Sleeping Louis, Little Tilde, Thomas on the Mountain en Hill Top Trine. Ze zijn heel kindvriendelijk gemaakt en nodigen uit om erop te klimmen en erin te kruipen. Zelfs als volwassene kan je moeilijk weerstaan aan hun charme. Na onze ontdekking van Trine vorig jaar was het nu hoog tijd om 1 van haar broers te bezoeken. Friendly Teddy leek ons wel een goede keuze

Friendly Teddy

En het is niet tegengevallen. Na een beetje zoeken - spannend! - kwamen we hem ineens tegen aan de rand van het meer. Ook al had ik er op voorhand veel foto's van gezien, toch was de realiteit niet minder indrukwekkend. Kijk en oordeel zelf:

Rhodos, de heuvels in

Tsampika beach

Onze tijd in Rhodos is niet alleen besteed aan het bezoeken van historische plaatsen en liggen aan het zwembad. De gym (en dan vooral de kapotte loopbanden) waren een teleurstelling, dus zijn we het buiten gaan zoeken. Op 1,5 km van ons hotel lagen de heuvels van Tsampika, met op 1 van de toppen het 'klooster' van Tsampika (eerder een veredelde kapel). De Griekse vrouwen van Rhodos die niet zwanger kunnen raken gaan er een kaarsje branden om vruchtbaar te worden. Als ze een meisje krijgen geven ze het de naam Tsampika en bij een jongen Tsampiko. De naam betekent 'vonk'.
Anyway, ik heb er zeker geen kaarsje aangestoken, maar het was wel genieten van het uitzicht. In beide richtingen konden we stranden zien liggen.

Op een andere dag hebben we een verschillend bergpadje genomen en zijn we op een nabijgelegen heuvel beland. Met weeral prachtige uitzichten op alle omliggende hotels en baaien. In de heuvels liepen geitjes rond en die hadden het er naar hun zin. Overal groeiden wilde kruiden die heerlijk geurden. En grote paarse bloemen met gigantische stamper en een blad dat eruit zag als een neerhangende sluier.

Rhodos, terug in de tijd

Van 1 tot 8 Mei hebben we ons 'eiland' Hisingen ingeruild voor het Griekse eiland Rhodos. En meer bepaald het badplaatsje Kolympia aan de Oostkust. Het zomerseizoen begint half April op Rhodos dus dat wil zeggen dat het rustig was qua medetoeristen en ook dat het water van het zwembad nog zeer koud was. Ongeveer hetzelfde als dat van de zee (waar ik maar 1 x in gezwommen heb).

Sentido Port Royal

Ons hotel viel beter mee dan we hadden verwacht. Met wit marmer aan het zwembad, zeer mooi onderhouden tuinen vol bloemen, gigantische Rozemarijnstruiken, oude olijfbomen en heerlijk geurende Kamperfoelie. Het ontbijt was ook elke keer een feest met veel te veel keuzes. Smoothies, sappen, vers fruit, tientallen soorten yoghurt, salade, komkommers, paprika's, Griekse kazen, olijven, warme groenten, eieren op alle mogelijke manieren bereid, Griekse koffie, verse honingraten, tientallen soorten gebakjes, koekjes, muffins en cakejes, enz, enz. En elke dag was er variatie in het aanbod. En zoveel cappuccino's, latte's en frappe's als je maar kon dromen.

Rhodos old town

Gelukkig hebben we niet heel de vakantie aan het zwembad gelegen maar ook de rest van het eiland verkend. We waren van plan een motorbike te huren, maar omdat het weer niet altijd warm genoeg was hebben we het openbaar vervoer genomen. Een bus stopte vlak aan het hotel en bracht ons naar Rhodos stad, gelegen op de Noordelijke punt van het eiland.

We zijn 2x naar het oude stadsgedeelte gegaan. Waar het heerlijk verloren lopen was. Het is alsof je terug in de Middeleeuwen terecht komt. Maar dan met restaurantjes, terrasjes en winkeltjes. Je kan zeker een dag vullen met het verkennen van de kronkelstraatjes en nog niet de helft gezien hebben. Het deed me een beetje aan het Zuid-Franse Carcassonne denken.

Overdag was het wel behoorlijk op de koppen lopen vooral in het centrum van het oude stadsgedeelte. Ik wil er niet aan denken hoe druk het kan worden in Juli en Augustus. In de straatjes meer naar de buitenkant toe was het een stuk rustiger en viel er nog genoeg te zien en te doen. We hebben lekker vegan geluncht (Griekse salade, gegrilde Mediterraanse groentjes en gebakken aardappelschijfjes) op een gezellig terrasje aan een groen pleintje, weg van de drukte.

Lindos

Naar het Zuiden toe ligt de Acropolis van Lindos. Je kan deze 116 m hoge rots bereiken via trapjes of op de rug van een ezeltje. Het is een natuurlijke citadel die door de eeuwen heen is versterkt en uitgebreid door de Grieken, de Romeinen, de Byzantijnen, de Ridders van Sint-Jan en de Ottomanen. Een beetje een allegaartje van bouwwerken, dikwijls op de fundamenten van oudere gebouwen gezet en dat maakt de site moeilijk op te graven en archeologisch te interpreteren. Veel gebouwen en zuilen zijn tussen 1919 en 1945 herbouwd, maar niet zo succesvol en met weinig feeling voor de historiek. De uitzichten op de omliggende havens en de kustlijn vanop de acropolis zijn heel mooi. Je ziet er onder andere de baai van Paulus, die daar in de 1e eeuw na een schipbreuk tijdens 1 van zijn zendingsreizen zou aangespoeld zijn.

Baai van St Paul

Schip in de rots

BBQ time

April is niet voor niets een 'grillige' maand. We hebben op 2 weken tijd temperaturen van 2 (en onder nul 's nachts) tot 22 graden gehad. Heel verwarrend als je de mutsen en handschoenen na het wassen weer uit de kast moet halen. Afgelopen Paasweekend was het gelukkig eindelijk schitterend weer. En dus hoog tijd voor de Zweden om hun BBQ boven te halen. En dat is hier serious business! In de supermarkt werd er sinds vorige maand plaats gemaakt voor alle mogelijke grill stellen en accessoires:

Om de kriebels van te krijgen

Ze zeggen dat de pen machtiger is dan het zwaard. Moest dat waar zijn dan zou ik met mijn pen naar de allergieafdeling in het Sahlgrenska ziekenhuis gaan en iedereen daar een kopje kleiner maken. Daarna zou ik nog eens hetzelfde doen in mijn lokale Vårdcentral.

Na maanden wachten had ik enkele maanden geleden ein-de-lijk een afspraak voor een grondige voedselallergietest. Toen het bijna zover was kreeg ik van het ziekenhuis een brief die me doodleuk zei dat mijn afspraak een maand opgeschoven was - zonder 1 woord uitleg. Die afspraak was vandaag.

Vijf dagen op voorhand moet je stoppen met anti-allergie pilletjes. En dat was een hel. Ik heb enorm afgezien; inwendige en uitwendige jeuk, rode huid, blaasjes, brandende ogen, enz., enz.. Maar ik had het ervoor over. Een paar dagen op de tanden bijten om dan eindelijk te weten waar mijn lichaam zo slecht op reageert en dan verlichting te vinden..... 

Het was te mooi om waar te zijn. Vanmorgen tijdens mijn ontbijt kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis om te zeggen dat de dokter ziek is en ik dus niet moest komen. Whaaat? Is dit een grap? De 1e April was toch gisteren? Maar neen, de afspraak vervalt en ze gaan een nieuwe opsturen. Of me bellen in het geval iemand eerder wegvalt. Maar ik mag terug mijn Cetirizine beginnen nemen.... Er zijn toen een aantal gefrustreerde traantjes gevallen. 

De pen is misschien een zwaard, maar een mitraillette zou nog beter zijn.