De zelfmoord fiets

Het was eventjes stil. Dat komt omdat er hier ook niet echt spectaculaire dingen gebeuren. Behalve de accidentele valpartijtjes met de zelfmoord-fiets (vanaf nu is dat zijn nieuwe naam). Vorige week was het weer mijn beurt. IJs en sneeuw, een steile helling en een fiets zonder spikes zijn de ideale combinatie om weer maar eens onderuit te gaan. Deze keer ben ik op mijn staartbeen gevallen en heb mijn linkerhand behoorlijk zeer gedaan. Toen ik op het ijs naar de hemel lag te staren dacht ik: 'hoe is dat nu toch mogelijk! Ik lig hier nu weer!'

Dat was donderdag op weg naar de manege, en ik moet dood zijn om niet naar de rijles te gaan. Dus ben ik na een aantal versufte seconden recht gekrabbeld en weer op de zelfmoordfiets gekropen (een ezel stoot zich geen 2 keer....). Gelukkig had ik tijdens het rijden geen last van mijn staartbeen. De dag erna had ik wel een zeer stijve nek (lichte whiplash?). Vrijdagavond had ik weer een rijles, die ik zonder problemen heb doorstaan.

Zaterdagochtend had ik een inhaalles. Die was bijzonder intensief en gegeven door een lerares die ik nog niet kende maar zeer dynamisch is en steeds feedback gaf. Stap, draf, wenden, rond de kegel, evenwicht, kuiten, hiel, volt, galop, vierkant maken rond 4 kegels... Niet te veel tijd verloren met opwarmen en gereden tot de laatste minuut. Op een gegeven moment dacht ik ' amai, is dat hier bijna gedaan of watte?!', en dat zal ik niet snel denken in een les want die zijn eerder altijd te kort. Maar ik was moe, stijf en mijn staartbeen deed toen wel degelijk pijn. Het paard waar ik op reed is de stoomlocomotief van de bende. Donelli galoppeert als een koe, BADA BOOM, BADA BOOM... Elegantie nul komma nul. Maar allez, we hebben het doorstaan.

Morgen reizen we naar België voor 6 dagen, dus friet met stoofvlees 'here we come'!