Meltdown

Vorige week had ik voor de eerste keer in de 8 maanden dat we hier nu wonen een Zweedse dip. Het begon allemaal donderdagavond op de manege waar ik (weeral) op een grote pony moest rijden - Vivaldi. Vaak zijn pony's eigenwijs en trots, zo dus ook mister music, hij wilde zijn bit niet in de mond nemen. Maar ik kreeg gelukkig hulp van 1 van de 'stalmeisjes'.  Aan paarden groupies gelukkig geen gebrek op de rijschool.

Bij het oplijnen in de arena kreeg ik de 'bitse' opmerking van de leerlinge naast mij "keep more distance, your horse kicks'. Uuuh, hallo en ook een goede avond.... Blijkbaar was 3 meter niet genoeg. De les was natuurlijk weer in Svenska, want we wonen in Zweden en niet in Vlaanderen. Geen enkel woordje Engels. Terwijl ik mij steeds tot het uiterste moet concentreren om te begrijpen wat er gaande is. Christina - de lerares - was blijkbaar ook met het verkeerde been uit bed gestapt want ze was vrij kortaf tegen me. Altijd leuk, terechtwijzingen in het Zweeds tegen je geblaft.

Misschien kwam het door de cumulatie van al die kleine dingen samen, maar hoe dan ook, op weg naar huis heb ik een goed potje gehuild op mijn fiets. En nog een beetje meer in B's armen thuis . Wat een opluchting was. Ik vind niet van mezelf dat ik gemakkelijk huil, maar om de een of andere reden was er een bres in de dam.

De volgende dag voelde ik mij niet beter en liep een beetje als een emotionele zombie rond. In de namiddag had ik Zweedse test - ook dat nog! DE test om te bepalen of ik mijn certificaat krijg. Ik had meer zin om te wenen dan iets anders en toen onze lerares Marie vroeg hoe het met me was (wat ze elke week vraagt) barstte ik bijna in tranen uit. Wat natuurlijk niet zo professioneel is bij de aanvang van een belangrijke test. De test bestond uit 40 multiple choice vragen. Met in het begin luisteroefeningen (listen very carefully, I will only say this once) een ook een aantal tekstjes om te bepalen of je begrijpend kan lezen. Ik mocht al de tijd van de wereld gebruiken - wat uiteindelijk 40 minuten was. Ik had er niet echt een 'wauw'gevoel bij (met alle respect voor Eddy Wally. RIP). En schatte mijn resultaat op 25 op 40.

Zaterdagochtend zat ik in de absolute put van mijn dip. In de krater, het verpletterende dieptepunt. Ik stond op met barstende hoofdpijn en zeer pijnlijke nek en schouders. Het weer was helemaal omgeslagen, regenachtig en grijs, kil en vochtig.  Ik ben zeer gevoelig voor het omslaan van het weer in Zweden. Ik ben een wandelende barometer geworden sinds we hier wonen. Zou ik dat op mijn cv mogen zetten?

Gelukkig is de lucht opgeklaard en voelde ik mij zaterdagavond weer mijn oude ik.  En die test was ook ok. Ik had 38/40.