woensdag 29 augustus 2018

Vårdcentral deel 3: Poop sample? Poepsimpel

Vergeef mij de nogal plastische titel van deze blog. Maar dat zijn de zaken waar ik tegenwoordig mee moet omgaan. Life as it is, the Swedish version. Geen glitz en glam, the real stuff. Voor ik aan mijn vervolgverhaal begin, maak je geen zorgen, ik zal niet (te veel) in details gaan.

Kies voor de nul

Vandaag had ik een mega-doorbraak in de medische saga. Braafjes heb ik om 8u naar de Vårdcentral gebeld. (Degenen die dit rampscenario op de voet volgen zijn mee, de rest leest best de 2 voorgaande blogs.) Maar ik kon na 5 keer bellen nog altijd niet aan de instructies uit. "Druk 2, geef je persoonnumer en nummer van elektronische bankkaart in", oh neen, dat is het niet... Opnieuw beginnen... "druk 1... bel 112 bij een noodgeval", oeps, neen, beter ook niet doen of er staat hier subiet een ambulance op mijne oprit. "Bij een acuut probleem".... ja, dat is het! "... surf je naar onze website en maak je een digitale afspraak met de dokter". Oh, help, dat is het ook niet! Dus met de moed der wanhoop heb ik dan maar weer "druk 0 voor Engels" gedaan. Zeer toepasselijk, want ik voelde me wel een nul om 8u20. Iets simpel als een persoon van vlees en bloed (en oren aan zijn hoofd) aan de lijn krijgen ging niet gebeuren.

De verlossing

Waarschijnlijk klonk mijn ingesproken boodschap wanhopig genoeg want ik kreeg een uurtje later een telefoontje van een (deze keer wel) vriendelijke secretaresse die me de verlossende mededeling deed dat ik VANDAAG om 14u een afspraak met de dokter had. Ik viel bijna van mijn stoel. Letterlijk. Dus die donderwolken van 4 tot 6 weken wachten zijn ineens geweken voor de heldere stralen van efficiënte dienstverlening.

Hendrik de hippie Viking

Raar te zeggen dat ik content was naar de dokter te kunnen gaan. Tot ik natuurlijk (alleen trouwens) in de wachtzaal zat. Een hippie/nerdie persoon - staartje achteraan, kaal vooraan, broek opgetrokken tot aan zijn oksels - sloop iets na 14u binnen en mijn eerste gedacht was "hopelijk is dat mijn dokter niet". Twee keer raden... Hendrik was de naam. Een zeer timide, bijna teruggetrokken persoon, maar ik was vast van plan er het beste van te maken. Hendrik en ik hadden een missie. Eerst en vooral moest ik mij verstaanbaar maken, dus de uitleg van mijn kant moest in het Engels gebeuren. Daar was hij niet zo 100 procent happy mee, maar aangezien mijn Medisch Zweeds niet goed genoeg is en hij geen Vlaams sprak, moest het wel in de Angelsaksische taal gebeuren. Kan ik eraan doen dat die de Vikings in de pan hebben gehakt? Kunnen we het verleden niet achter ons laten Hendrik?

Poop sample

Het moet gezegd, ik voelde me helemaal niet opgejaagd (dat is het effect van een lege wachtzaal) en kon al mijn pijntjes en kwaaltjes uitgebreid omschrijven. Na Hendrik's consultatie moest ik bij een verpleegster mijn bloed laten nemen. Wel een beetje raar hé, zo in de namiddag? In België MOET dat nuchter gebeuren anders kloppen je waarden langs geen kanten. Na een minuut had ze 5 tubetjes gevuld. "Jij hebt dit nogal gedaan hé?" zei ik om het ijs wat te breken, niet de beste grap maar het was het enige waar ik op kon komen na een afname van een halve liter bloed. Haar Engels was niet zo goed, een terugkerend fenomeen in de Vårdcentral. Dokters en verpleegster die geen vlot Engels spreken? Ik vind dat zo raar. In mijn dagdagelijks leven kom ik zoveel verschillende Zweden tegen van alle leeftijden en die spreken allemaal een goed mondje Engels. Swat. Opeens sprak ze me over een poop sample. Ik had haar helemaal niet goed verstaan. De overgang van bloedafname naar een ontlastings-staal was me net niet subtiel genoeg. Ik heb een volwassene dat woord trouwens nog nooit horen uitspreken, dat is eerder iets voor 3-jarige kleuters die dringend naar de wc moeten. Feces is het correcte woord, oftewel stool en excrement is ook nog ok, maar .... poop?

Ok, ik heb het woord (en zijn nodige synoniemen) nu wel genoeg gebruikt voor 1 dag. We gaan ermee stoppen. Wel drukte ze mij er nog op (wat een passend werkwoord) dat ik het (trouwens minuscule) tubetje NIET volledig moest vullen, ALLEEN het (tienie mienie) lepeltje. "Euh, ok", was mijn verwarde reactie, "en moet dat NU gebeuren? Want dat gaat niet echt lukken onder zoveel spanning". Gelukkig mocht het tubetje mee naar huis. En daar stopt het verhaal nu ook. Er lezen misschien ook kinderen mee....

To be continued

Geen opmerkingen:

Een reactie posten