Vårdcentral

Concentratiekamp

Het concept 'huisdokter' is hier niet gekend. Elke gemeenschap heeft zijn eigen 'Vårdcentral'. Letterlijk betekend het woord 'Zorg Centrale' maar persoonlijk vind ik dat die naam meer weg heeft van het een of andere concentratiekamp. Auschwitz, Dachau, Ravensbruck.... Vårdcentral past in het lijstje.

Wanneer je een medisch probleem hebt bel je naar deze centrale. Als je Engels spreekt moet je je naam, identiteitsnummer en telefoonnummer achterlaten (alsof je in een concentratiekamp bent terecht gekomen.) Je wordt dan teruggebeld, maar je weet niet precies wanneer. Heel stresserend want je mag je gsm niet uit het oog verliezen. Als je hun oproep mist moet je weer opnieuw beginnen. Dus bij elk toiletbezoek of zelfs onder de douche moet je een oog houden op je telefoon. Je wordt teruggebeld door een soort Medische secretaresse. Aan die persoon moet je je hele medische probleem uit de doeken doen. En daar heb ik eigenlijk wel wat problemen mee.

Waar is de privacy?

De Zweden zijn oh zo hard gesteld op hun privacy en staan enorm op hun persoonlijke rechten. En Zweden neemt de leiding wanneer het op ontwikkeling en vooruitstrevendheid aankomt. Maar je moet wel aan een niet medisch geschoolde persoon heel de inhoud van je medische kleerkast tonen. Ik kan me echt niet inbeelden dat ik in België naar mijn huisarts bel en aan zijn secretaresse die zijn afspraken beheerd moet uitleggen hoe regelmatig mijn stoelgang is.

In mijn geval was het Engels van de secretaresse niet zo goed, dus ik deed mijn uitleg in het Engels en zij stelde vragen in het Zweeds. Allemaal goed en wel, maar hoe gaat die informatie bij de dokter terecht komen? Ik belde ivm darmproblemen, maar voor hetzelfde geld verwijst ze me door naar een hersenchirurg. Het gaf me ook niet veel vertrouwen dat na een hele uitleg over hoe ik al jaren buikpijn en buikloop heb (voila, nu weet iedereen het) haar volgende vraag was of ik al Imodium heb geprobeerd. Dear miss, als ik daar mee moet beginnen moet ik Imodium bij het ontbijt, de lunch en mijn avondeten nemen. 'Dat is toch geen oplossing van het probleem?' was dus mijn antwoord. Wat had ze nu verwacht? Dat haar voorstel de oplossing van mijn probleem zou zijn? Eureka! Hallelujah! De hemel gaat open, het licht is gezien en alles is opgelost? Let's skip the doctor and ask the secretary, she's brilliant.

Geduld is een schone zaak

Na heel mijn uitleg en het nemen van (hopelijk de juiste) notities kreeg ik de mededeling dat ze mijn geval gaat voorleggen aan (hopelijk de juiste) dokter. Dat er dan contact met mij zal opgenomen worden door middel van een brief voor het maken van een afspraak maar dat dit wel enige weken (qua?!) kan duren en indien er zich iets acuut zou voordoen ik altijd mag terugbellen. Of misschien kan ik een brief sturen dan, of een postduif? Toen ik vroeg of ze mijn e-mail adres wilde hebben moest ze even lachen en zei ze dat het daar nog te vroeg voor was. OK, ik zal het doorgeven aan mijn groeiende darmkanker en vragen of hij het langzaam aan kan doen, niet te veel groei de komende weken graag.

On the bright side

Het voordeel van heel de situatie is dat ik dan tenminste iets weet te schrijven. Hilarisch of niet, het hele geval doet me de medische zorgverlening in België toch wel meer waarderen. Het is veel veiliger en geruststellend dat je een huisarts hebt waar je een vertrouwensrelatie mee hebt, die je al jaren kent - misschien zelfs van kleins af - en die nieuwe symptomen aan oudere weet te koppelen. Want weet ik veel wat mijn probleem is en bij welke dokter ik moet zijn? Ik ben toch niet naar een medische school geweest?
Ik vrees dat hier nog een lang staartje aan zal komen en kijk er tegen op om van-het-kastje-naar-de-muur-gestuurd te worden. Ik heb een hekel aan dokters en onderzoeken, maar mijn troost is dat ik alle ongemakken met jullie kan delen. Dus neem op voorhand maar een Motilium'ke in.