Elke keer dat ik ga moet ik heel mijn uitleg opnieuw doen aan een andere persoon. De laatste keer was het zelfs geen dokter maar een verpleegster en eentje in opleiding. Toen ik zei dat ik spijsverteringsproblemen heb en veel van mijn voeding niet opgenomen word door mijn lichaam was de fantastische raad van het stagiaire'ke dat ik meer moet kauwen op mijn eten. Dat zijn zo van die momenten dat je vurig wenst over superkrachten te beschikken die idiote mensen naar de maan kan laseren.
Een vingerprik later kreeg ik te horen dat de dokter mij over een maand zou zien (dat is ondertussen nog niet gebeurd) en dat ik een nummertje moest nemen om in het lab nog eens bloed te laten nemen. (Ik denk dat ik al 5 keer bloed heb gegeven op 2 maanden tijd) Dus daar zat ik dan in de wachtzaal met mijn nummerke en kokende frustraties. Op de tv in de wachtzaal speelde een film over yoga die je vanop je stoel kan doen. Met mijn ver van Zen gemoedstoestand had ik veel zin de tv uit het raam te kieperen laat staan yoga poses aan te nemen. Na een half uur wachten kwam de receptioniste vragen op wat ik aan het wachten was. En informeerde me toen dat het labo al een kwartier gesloten was.
Innerlijk volgde er een vulkaanuitbarsting en op weg naar huis had ik veel zin om mijn stuur op te eten. Gelukkig zijn de autoramen geluiddicht zodat mijn kreten niet in heel Torslanda te horen waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten