Na 3 weken zonder paardrijden kon ik gisteren niet snel genoeg in de manege zijn! De weg door het bos was super gevaarlijk door vele dikke ijsplekken en af en toe moest ik van mijn fiets stappen om de gebruikelijke valpartijen (waar ik zo goed in ben) te vermijden. Naast het pad lag het vol met afgewaaide takken en vlakbij de weiden van de manege lag er zelfs een grote boom over de weg, waar ik in ware commandostijl met mijn fiets en al ben onder gekropen.
George was mijn 'paardje'. Het is de zwaarste loebas van heel de rijschool. George is een Ierse cob/Tinker en dat vind ik een fantastisch ras. Hoe groter, hoe liever. Hij is een koudbloed, rustig, sterk en betrouwbaar. Zijn poten zijn kolossaal, dus heb ik meteen een afspraak met hem gemaakt dat hij niet op mijn voeten zou trappen. En daar heeft hij zich aan gehouden.
Ik moest terug een beetje wennen aan het rijden, maar George heeft mij goed geholpen tijdens de les. We moesten draven naar een hindernis en eens daarover galopperen naar de volgende en weer springen. De derde keer moesten we sneller en met 1 pas minder tussen de twee hindernissen. Gelukkig is George een intelligente jongen en hij wist de klus te klaren. Ondanks zijn logge en zware gestalte lukte het hem in 5 passen - het minste van heel de groep. Haha, ikke fier. Slimme George.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten